De Amsterdamsze gaare-keuken

Het droevig Afsterven van den Herder Koridon en de Herderin Zilvia.

Stem: Van de Quezel.

Zilvia.

WAer blyft myn Herder? Het is al meer dan tyd, Ik ga al verder, Als hy my had gezeid, De tyd is lang voorby, Daer ik zat in de Wey, Hem met myn Schaepjes wagten, Of zou dien Herder vrij, Myn gunst veragten.

Myn dunkt van verte, SIen ik zyn Schaepjes staen, Wat mag hem deere? Myn hert is zeer belaen; Ik drijf mijn vee met spoed, Langs een klaer watervloed, Tot ginter aen de Heggen, Daer ik mijn Koridon, In slaep vond leggen.

Ik zal gaen weiden, Mijn schaepjes aen de Bron, Langs een groen Heiden En laten Koridon, slaepen in rust en vree, Nemen zijn Schaepjes mee, Tot dat ik weer zal komen En zien of hij ontwaekt, Aen deze stromen.

[p. 58]

 

Koridon.

 

O! Zoete dromen, Wat baerd gij mijn al pijn, Ik ben vol schromen, Waer of mijn Schaepjes zijn? Waer is mijn Zilvia, Ik zal haer zoeken dra, Of ik haer niet kan vinden, Hier in het groene dal, Onder de Linden.

 

 

 

Waer dat ik doole, Ik vind mijn Schaepjes niet, Zij zijn gestoolen, Wat leed is mijn geschied, Mijn Zilvia mijn Bruid, is ook te velden uit, Misschien te zaem verslonden, Door 't vinnig ongediert, Als woede honden.

 

 

 

Nu wil ik sterven Ik mis mijn Vee en Bruid, Mijn hert af kerven, Ik neem een vast besluit En wil mijn met het zwaerd, Hier vellen neer ter aerd, Hij heeft zijn hert doorsteken, Onder een Lindeboom, Is hij bezweken.

 

 

 

Zilvia.

 

Ik wil gaen keeren, of Koridon ontwaekt Daer ginter veeren, 't Schijnt of mijn droefheid naekt, Eilaes ik zie de Bron, Daer lag mijn Koridon, Met 't zwaerd nog in zijn zijden, Moest gij, O! Herder zoet! Om mij dit lijden.

 

 

 

Den stervende Koridon.

 

Ik ben verslonden En door den dood gewond, Met diepe wonden, Om dat ik u niet vond, Om u heb ik myn bloed, Gestort uit liefde zoet, Koridon sluit zyn oogen, Zyn doode mond beklemt, Zyn hooft geboogen.

 

 

 

Zilvia.

 

Myn Herder trouwe, Sterft gy de dood om myn? Dat zal myn rouwe, Ik leef in zwaare pijn, Ik wil op staende voet, Storten myn laetste bloed En als u Herderinne, Mee sterven om u Lief, Uit zuivere minne.

[p. 59]

 

Sy heeft genomen, Het zwaerd wat droeve smert, Heeft het met schromen, Gestoken in haer hert En viel daer bij die Bron, Neder by Koridon, Onder de linde bladen, Alwaer zy allebey, De doodsnik laden.

 

 

 

De Schaepjes dwalen, Alleenig op het veld, Door Bos en Dalen, Sy waren heel ontsteld En droevig om de dood, Van haer Herder minjoot En haere Herderinne, Die t'zaem gestorven zijn, Uit zuivere Minne.