't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen

[Siet hoe het wicht sijn Sluijertje]

Stemme: Het was een Wals Waellinnetjen.

SIet hoe het wicht sijn Sluijertje
Mijn voor de Oogen bijnt,
Lest ginck ick om een kuijertje
Met Luytjen Aeltjes Kijnt:
Maer door de gangh, vilt my soo bangh
Vermits de dwerrel wijnt.
Wy namen ras van Stee de wijck,
't Was soo de poort ontsluyt,
Ons gangh was recht na Sloterdijck,
Wy quamen bruyntgens uyt,
Luytgen wiert moe,, en ick daer toe,
Dus kregen wy een Schuyt.
Ik roeyden vast door 't Slootgen,, klaer,
En Luytgen sat aen 't Roer,
Ey lieve kijck in 't bootgen,, daer,
Soo riep een stijve Boer,
De Stuerman heeft,, heel onbeleeft,
Recht reetschap als mijn Moer.

[p. 77]

 

Ghy onbesuysde bulleback

 

Sprack Aeltgens-kijnt schaem-root:

 

Se graeuden dat ick niet en sprack,

 

Ick sey, Moer 't is geen noot,

 

Jou deught, jou eer,, vermach veel meer

 

Als roemen nae u doot.

 

Daer nae soo sloegh haer Tongetjen,

 

Siet voor u riep mijn Roos:

 

Daer dobbert een bol Jongetjen

 

Bedoven in het Kroos,

 

Het doock terstont,, tot in de gront,

 

Maer in een korte poos.

 

Sloegh het sijn handen aen ons stuer,

 

Sijn beentjens op het boort:

 

Mijn Luytjen sagh soo euvel suer

 

Ay Leendert roept doch voort,

 

Hoe staet de geck,, en lieve treck

 

Jou Riemen soo 't behoort.

 

Gans donder heb ick nu geen kracht?

 

Daer speelt de Nicker mee!

 

Wat dat ick roep niet al mijn macht,

 

't Schip wil niet van sijn stee:

 

't Roer gaf een krack,, de Riem die brack,

 

't Geen ons Cupido dee.

 

Dat onbeleefde Guytjen jongh,

 

Greep Luytjen by haer Hanght,

 

En ick voort uyt het Schuytje sprong,

 

Seer spoedigh op het Langht,

 

Noyt soo bevreest,, heb ick geweest

 

Ick viel door schrick in 't fanght.

 

Ick wist niet wat ick dencken sou

 

Soo kleyn waert van gewas:

 

Hey Vryer riep hy, neemt het Touw

 

En steeckt het Hout in 't Gras,

 

Neen Lansje siet,, ghy spreeckt voor niet

 

Het geeft hier nu geen pas.

 

Mijn Luytgen seeg in 't Schuytje neer,

 

Bezwijmde kout en stijf,

 

Ick dacht benaut, Och! lieven Heer

 

Wat komt de Meyt op 't lijf,

 

Is 't popelsy, of tovery,

 

Ick weet niet waer ick blijf.

[p. 78]

 

Haer aensichtwas soo bleeck geverft

 

Ick teegh het water in,

 

Gans lijden soo de Meyt hier sterft

 

Wel weten dat ick bin

 

De oorsaeck snoot,, van Luytgens doot,

 

Dus met een dolle sin

 

Gaf ick den Bengel sulcken bos,

 

En stiet hem over zy,

 

Voort bont ick Luytgens koussebant los

 

Dus quam 't een weynigh by,

 

Ick was vol vrees,, Luytgen die rees

 

Gans slichters 't was soo bly.

 

Prins eer dit lieve weckertje

 

Vlucht-willigh van ons vloogh,

 

Soo greep dat slimme leckertje

 

Twee Pijlen met sijn Boogh,

 

d' Een raeckten mijn,, vol druck en pijn,

 

d' Aer Luytgen tot meedoogh.

FINIS.