't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen

Het Kluysenarinnetjen.

Stem: In 't voorjaer eer Auroor brak uyt.

NU onlanghs even eer de Son,
Snoepte Daus silvere druppelen:
En dat het nuchtere Kruyt begon
Door soete Lucht te huppelen
Ick bandt de Leyts mijn Winde-loos,
En nauw snuffelende Brackjes,
Om gans onveyl te maken 't Linde-Bos;
Met haer verborgen Tackjes,
Verwachten wat grof Wilt, Sy my daer sporen op,
Of wat verstrande Hase sich noch legert in een grop.
Die naeuw gedaen, ick maeck geleyt
Op mijne Jagers Hooren,
Die snelle Winden flucks voor uyt,
Met op-gestegen Ooren,
Sloegen 't slencker-paetjen in,
Soo veer mijn Oogh mocht reycken,
Daer ick de gront vant na de sin,
Met krom-gewassen Eycken,
Die Bracken liepen gints en weder t' jancken met gebas,

[p. 75]

 

Als of sy wilden seggen waer het Wilt gescholen was.

 

Nu komende in dees Lommer-dicht,

 

Vant ick een eenigh Huysjen:

 

O Jager maer wat liever licht

 

Onthielt sich in dit Kluysjen?

 

Het schoonste Vrouwje dat ick sach,

 

In 't eerste van mijn dagen,

 

Die daer in 't bloeyen van haer leven lach,

 

Versleet in moed'loos klagen,

 

Ick starrende op haer Boesem fris, Dat mijn gemoedt bezweeck,

 

En sy in haer gepeys verwart, My niet eens aen en keeck.

 

Wel schoonste zeyd' ick in het lest,

 

Hier in dees Hiermitagie,

 

Wat houdt u doch in dit gewest,

 

In 't droefste van 't Bosschagie?

 

Het welck de teere Kropjes bly

 

Der Vogelen immer groeten;

 

Of is 't u wil te leven soo gantsch vry,

 

Daer Vee of Mensch u moeten?

 

Ach! sey de lieve Deerne, Met een diep gesucht,

 

Indien ter Wereldt vreughde is, is dit voor mijn genught.

 

Dees leedjes al te braef gezielt,

 

(Seyde ick) zijn niet geschapen

 

Dat ghy haer glans en gloor vernielt,

 

Dus arm op 't Stroo te slapen:

 

Daer soo veel Jonge Minnaers wel

 

Al aen u Ziel verbeyden,

 

Ay Jager, sprackse: 't is maer ydel spel,

 

Het Kluysenarintje zeyden:

 

Dees Minnaers schoon vermomt, Bedrogh heb ick wel droef gesmaeckt,

 

Eer ick mijn ned'righ Hutjen in dees Beemden had gemaeckt.

 

Dit saligh leven is mijn lust,

 

In eensaemheyt, hoe vredigh,

 

Bruyck ick een hooger min gerust

 

In dit mijn Kluysje zedigh,

[p. 76]

 

't Welck tocht mijn Minnaers als de uw,

 

Doet nae een Boeltje gijlen,

 

Dus Jager laet my in het wesen nuw

 

Doch schoot-vry voor u Pijlen:

 

En voorts al even besich weder haer getyen las,

 

Daer door mijn komste (soo het scheen) sy in gestooret was.

 

Wat vraeghjes ick haer wende voor,

 

Geen antwoort ick meer verwachten,

 

Den yver die verdreef gehoor

 

Door haer diepe gedachten;

 

Ick na dees vruchteloose reden al,

 

Sey Suster ick wil scheijen,

 

Sy met geneyghden hoofde my beval

 

Den Hemel te geleijen,

 

Ey dat, dat soet Vriendinnetjen, soo eenigh leeft in scha,

 

'k Wed ick om 't Kluysenarinnetjen te meer eens Jagen ga.