't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen


[Schoonder Rosimonde] Op de Voyse: Alst begint. SChoonder Rosimonde, Heb ick oyt bevonde, Dat de Min 't Hart des Hemels Koningin Noyt vermurwden door 't gewinck, Die sy van haer Lief ontfinck, Als Venus met Mars haer boeltje lagh te bet. Doch de mancke Grijser, 't Listigh Net van Yser, Met mijn hant, Aen de gulde Ledekant Hechte tot haer schant en spot, 't Welck hem Phoeb' d' alsiende Godt, Belette niet, Als door 't lieve paers verdriet. Selfs Jupijn de Koningh, Van des Hemels wooningh, Nam oock aen De gedaente eens witte Swaen, Om sijn Leda in 't gras Aen den Oever wachtent was. Waer hy met vreught Pluckten 't Bloempje hares jeught. Door dees Blixems stralen, Liet sich neder dalen, Godt Jupijn, In een gulden Regens schijn, Om sijn schoonste Diane, Die in 't soetste slaep alree, Door Jovis lust Wier oyt minnelijcks gekust. Als Pan hoorde singen, Sijn Velt-Nimph springe
[pagina 48]
In het Riet, Hy sijn Gaytjens dwalen liet, Wipten inde Biesen groen, Van waer Seringe doen, Wat dat de Harder riep, Hem al lacchende ontliep. d' Ospaensche Vorsten, Wiert sijn kill'ge borsten, Door 't gesicht, 't Senydes in brant gesticht, En als d'oude Zee-Gods lust, Niet te recht en wert geblust, Heeft haer onteert, In een Mans gedaente verkeert.