't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen


Harders-Liedt. Na de Stemme: Dat Kint, dat Kint. INd' eensame nacht bedenck ick mijn lust, 't Gevogelt slaept, en ick die legh en rust Met mijn Lammeren staegh, Verwachtende den daegh Als haer Auroor' laet sien, Dan soo ty ick grasent op de bien. Des daegs als ick mijn Lammere wey Op 't Klavervelt, en drooge Hey Als ickse breng alleyn Aen een soo klaer Fonteyn, Sonder anghst ofte schrick, Wie isser dan gerustiger als ick. Al weydent, passeer ick soo mijn tijt, Met mijn woeligh Vee, al na den appetijt, Wijl neur ick op een Riet, Of ick singh een Harders Liet, Het welck my dunckt heel moy Tot ick mijn Lammertjens drijf nae heur Koy. Ick draegh geen Liefd' , ick weet van geen Min, Noch hoovaerdy bekommert mijnen sin, Maer mijn wauwelent Vee Drijf ick willigh en ree Waer 't gevogelt tiereliert, En mijn hooft met telgen geciert. Die acht ick so waert een goude Kroon, Ick liever 't Veldt als 's Hofs Palleys bewoon, In plaets van heur Tappijt, Behanghselen van Zijt, Is mijn Huysjen van Rijs, En klim, gevlecht, na des Harders wijs. Och ofter gingh in de Weerelt soo toe,
[pagina 28]
Die soo vrolijck leefden, als ick nu doe, En pooghden niet na staet, Niemant soud' zijn gehaet, Maer sou in rusten koen Vrolijck leven als wy Harders doen.