Het eerste deel van de Amsterdamse mengel-moez

[p. 138]

Stemme: Amarante.

'k HAd noit gedacht (ô waerde Amarant)
Dus onversiens te valle
In deez felle brant,
Wijl ick de schicht van Paphos snoode boeff,
Staech achte niet men d'allen,
Maar helaas! ick proeff,
De schichte van u oogen,
't Nectar uit u mont.
U keel heeft my bewoogen,
Tot Cypres verbont.
En treckt mijn hart tot u,
Gelijck de kuysch Atlante.

[p. 139]

 

Hipomenus deê.

 

Goön gun myn Amarante,

 

'k Waech myn leve meê,

 

Goddinne help my nu.

'k Sal tot loon voor u getrouwe daet,

Een heerlijck Autaer richten,
Met cierlijck cieraet.
'k Sal niet als Hipomenus, maer staech,
U danckbaer zyn, en dichten
Off'ren alle daegh,
'k Sal hangen in u tempel
Eenen zilv'ren Lamp,
In 't voorhout, by den drempel,
Ach! versacht myn ramp,

[p. 140]

 

Ontneemt de koele schicht,

 

Voldoet mijn als te vooren,

 

Laet een feller brandt,

 

't Bevrosen hart door booren

 

Van mijn Amarant;

 

Dit bid ick snoode wicht.

'k Acht den Hemel noch Jupiters gebiet,

Wanneer ick maer de minne,
Van Amarant geniet.
Geen Bacchus feest’ noch Cerus drabbich sop,
Verheucht myn geest van binne,
Dan d'albaste krop,
En welgemaeckte leden
Van mynaertsch Godin,

[p. 141]

 

Vol zeedbre frayigheden,

 

Geen min dan haer min

 

Verweckt myn liefdens brant,

 

Geen mont noch vuyle tongen,

 

Druckt of snoeyt haer deucht,

 

Schoon zy al giftig zongen,

 

Want myn geest verheucht,

 

Als ick hoor van Amarant.

 

 

 

M. Nauta