Het eerste deel van de Amsterdamse mengel-moez

[p. 30]

Minne-zang.

Stemme: ô Kersnacht.

Oschoonste Maagd, die ooit de weerelt
Te voorschijn bracht, met deucht bepeerelt
In all's volmaakt; volmaakt? ô neen!
Zoo langh als ghy uw' fiere leden
Niet aan een Minnaar gaat besteden
Ontbreekt aan u noch veel, in een.

Het Nachtegaaltjen in de lov'ren

Dat kunt ghy door uw' stem betov'ren,
Wanneer ghy quinkkeleert in 't wout.
Is 't vreemt dan dat ghy, door uw queelen,

[p. 31]

 

Mijn hert ten boezem uyt kunt steelen,

 

En aan uw keel gebonden hout?

Maar vreemt is 't, ghy die door uw lonkken,

De koutste herten weet t'ontvonkken
Dat ghy blijft even kout en koel,
En yzig als de sneeuwige Alpen,
Daar ys zee, tegen aan komt swalpen?
Of heeft uw hertje geen gevoel?

O neen! want zoo ghy hadt gevoelen,

Ghy zoud' de Minne-brant verkoelen
Ontsteecken door uw schoon gezicht,
En my met weder-min bestralen;

[p. 32]

 

Dan zou mijn hart weêr adem halen,

 

En blyven aan uw' gunst verplicht.

 

 

 

P. Dubbels.