Het amoureuze lusthof, of 't vervolg van Thirsis Minnewit

Droevige geschiedenis, voorgevallen tot Leuven in Brabant.

Voys: Van 't Meysje van Bergen.

DWase liefden jou vrugten,
Baren niet als verdriet:
Sy doen menig Mens zugten,
gelijk als u dit lied,
Hier zal te kennen geven,
Ionkheyt neemt dit in agt,
daer is by s'Mensche leven,
Geen snoder daed bedagt.

[p. 92]

 

Een Weduuw rijk en magtig,

 

van haven Gelt en Schat,

 

Tot Amsterdam woonagtig:

 

een eenig Soontje

 

had, die zy om te Studeren,

 

Stuurden wat ver van lant,

 

Om zijn study te leeren,

 

In Leuven in Brabant.

 

Hy jonk en onbedreeven,

 

Gelyk de Ionkheyt doet,

 

Heeft hem terstont begeven,

 

By zulk gezelschap zoet,

 

Dat dag en nagt studeerden,

 

By Bachus in de Wijn,

 

daer hy wynig by leerden,

 

Als vrolyk te zijn.

 

Een dogter als een Werelt,

 

Onnozel als een Lam,

 

Met eer en deugt beperelt,

 

En van een goeden stam,

 

Quam hy by te verkeeren,

 

En dat in zulk een schijn,

 

Op hy in deugt en eeren,

 

Wel mogt haer minnaer zijn.

 

Hy zwoer by al wat leven,

 

Ontfangen had dat hy

 

haer nooyt en zou begeven:

 

Maer trouw'lijk blyven by

 

Tot dat de Doot zal komen,

 

en rukken hem van kant,

 

Lief sey hy wil niet schromen:

 

daer is een Diamant.

 

Eer ik u zal begeven,

 

Sal den Hemel vergaen,

 

Of Godt die moet zijn zegen,

 

Mijn ooyt laten ontfaen,

 

ik zal een trouwe hoeder:

 

voor u zijn liefste zoet,

 

Geldt en goet heeft mijn Moeder,

 

Sey hy in overvloet.

 

Dus heeft hy haer bewoogen;

 

dit duyfje zonder gal,

 

Maer 't was al vals gelogen:

 

Als gy nog hooren sal:

 

dogters wilt hier uyt leeren:

 

Versint eer gy begint want

 

de Ionkmans haer zweren:

 

Is niet als enkel wint.

 

Dit is zeer wel gebleeken.

 

Aen dees bedroefde Maegt

 

hoe hy door loose streeke,

 

haer Maegdom heeft ontjaegt

 

En pleegden zo zijn lusjes:

 

Met haer na wil en wens:

 

door syn geveynsde lysjes:

 

waer toe vervalt den mens.

 

Maer na verloop van dagen,

 

raekten dees Maegt bevrugt,

 

die 't haer minnaer ging klagen,

 

Sugten menigen sugt:

 

en kon wel haest bemerken,

 

Aen al syn doen dat hy,

 

door zijn ontrouwe werke:

 

haer had gebracht in ley.

 

Sy sag tot haer leetwesen,

 

Wel dat de liefde niet,

 

Meer en was als voor desen:

 

en dat hy haer verliet,

 

Terwyl hy nagt en dagen,

 

weer ging zijn ouden gang:

 

Na haer niet eens quam vragen:

 

dat viel haer droevig bang.