|
| |
| |
| |
| |
Droevig verhaal van een Jonker, dewelke een Maagt die van hem bevrugt was, heeft vermoord.
Op een aangenaame Voys.
DAer was een Maget vol benouwen,
Seer jonk onnozel als een lam,
Haer lief wou met een ander trouwen,
Eer de tijd van baren quam,
Toen sprak sy met droevig zugten,
looze Minnaer vals van schijn,
Wilje trouwe gy moet vlugten,
Of houwen het Kindje kleyn.
Liefste Lief maekt geen benouwen,
Al gaet gy van mijn bevrugt,
wy zullen te zamen trouwen,
Laet daerom geen eenen zugt,
Gaen wy buyten met ons beiden,
Klaegt aen niemant uwen nood,
Ik en zal nooyt van u scheyden,
maer getrouw zijn tot 'er dood.
De arme maegt liet haer bepraten,
Sy was alzo zeer ontstelt,
Buyten de poort langes de straten,
Tot zy quamen op een veld,
den tijd van baren die quam nader
Toen sprak zy met woorden zoet,
Toont nu dat gy zijt de Vader,
want ik hier verlossen moet.
Toen zy was verlost van 't kinde,
toen sprak hy als een tyran,
Hy zey za hoer 'k zal u verslinden,
Gy zout mijn brenge in schand,
hy nam een mes heeft haer doorsteken,
Sy riep so meenigmael ô Heer!
Haer Ionkhert dat is bezweken,
Zy viel dood ter aerden neer.
Maer toen zy niet meer konde spreken,
Nam hy 't kindje by de been,
Heeft het zo mors dood gesmeeten,
Scheurden 't aen stukken van een,
Hy zy nou vrees ik voor geen plagen,
Begroefse beyde onder 't zant,
Komt 'er iemant na haer vragen,
Ik zeg zy is uyt het land.
Hy is weer na de Stad geteeden,
| |
| |
Hey zey 'k heb haer gestelt te vreden,
Laet ons Trouwen nu met lusten,
En gaen nemen ons pleyzier,
Daer zy is sal zy wel rusten,
En sal nooyt weer komen hier.
Sint Andries heeft hy het bedreven,
Maer God heeft het hem niet vergeven
Drie dagen na nieuwe Iaer,
quam daer een Landman met zijn Paerden,
Hy zou gaen werken op het veld,
Groef het Lighaem uyt der aerden,
waer af hy zo zeer ontstelt.
Og! lieven Heer wat mag het wesen,
Riep dees Landman staet my by:
Hy was vol angst ende vol vreesen,
Vond het Kindje aen haer zey,
Aen stukken van een verslonden,
Den armen man hy wist geen raet,
Ging de zaek terstond verkonden,
De Heeren lieten haer visenteeren,
Men bragt haer in de Stad vol rouw,
Toen ordonneerden daer de Heeren,
Als dat men haer begraven sou,
Om te draegen na der Aerden,
en te leggen in de grond,
't Dooden Lichaem dat bezwaerden,
Regt daer de Moordenaar stond.
Maer die haer droegen ter Aerden,
Sy konnen niet verder gaen,
Hoe langs hoe meer dat het bezwaerden,
Tot zy bleven stille staen,
De Moordenaer stond daer beneven,
Hy riep uyt des herte grond,
O! Heer wat heb ik tog misdreven,
't bloed sprong hem uyt neus en mond.
Sy hebben hem gevangen genomen,
gebragt al voor de Magistraet,
Daer hy vol angste ende schroomen,
bekende sijn vervloekte daed,
Over haer ik niet en treurde,
Maer 't is qualijk van mijn gedaen,
Dat ik mijn bloed zoo verscheurden,
Sonder Doopsel te ontfaen.
Syn Vonnis dat wierd uytgesproken,
Dat hy sterven moest de dood,
En dat zijn Lichaem sou sijn gebroken,
Geradbraekt voor zijn fouten groot,
| |
| |
wat baet nu al mijn groote schat:
Want ik moet Geradbraekt wesen,
En mijn Lichaem op een Rad.
Oorlof gy Menschen al gelyken,
Spiegelt u hier aen dit Lied;
En wilt dog van het quaed doen wyken:
Want het brengt u in 't verdriet,
wilt altijd den Heeren vresen:
Die daer leeft in 't Waerelds pleyn,
Het is waerdig om te lesen:
Voor de Ionkheid in 't gemeyn.
|
|
Auteursrechtvrij