Het amoureuze lusthof, of 't vervolg van Thirsis Minnewit
(1719)–Anoniem Amoureuze lusthof, of 't vervolg van Thirsis Minnewit, Het–
AuteursrechtvrijVoys: Van de Parnassenberg.
NOg is 'er van mijn leven,
Geen aardiger klugt geschied,
Als ik te kennen geven,
Sal ey luystert na dit Lied,
Het is een zaek die wis,
hier voor gevallen is,
Hier binnen Amsterdam,
Is deze Heer en Dam,
Nog alle bey woonagtig,
Beyde van een goede stam.
Dees Heer die nam een zwiertje,
en hy quam na Amsterdam,
So eens om een pleyziertje,
En zijn oog viel op een lam,
Een Iuffrouw Ionk en eel,
Versogt hy tot zijn deel,
Maer haer Papa Sinjeur,
had te byster veel keur,
Die liet hem so wat loopen,
En hiel hem wat voor de sleur.
Hy gaf aan geen Studenten,
Zey hey zijn Lief eenig Kind,
dat waren ligte venten,
die graeg gingen aen de wind,
Daerin had hy geen zin,
nog geen behagen in,
't Was al gy meugt voortaen,
Wel vryelyk heene gaen,
Gy zult geen troost verwerven,
Want gy staet mijn gants niet aen.
Zijn zinnen zyn gevallen,
en hy liep als hallef mal,
| |
[pagina 26]
| |
En verzint onder allen,
Een zeer wonder raer geval,
hy vernam op dit pas,
Dat Sinjeurs Stalknegt was,
Getrocken na zijn land;
Wat doet dees jonge quant,
Hy gaet hem strak verkleden,
en verhuurd hem figelant.
Mijn Heer had straks behagen,
In hem en hy was met vlyt,
By nagten en by dage,
stadig tot zijn dienst bereyd,
By dag speelden hy mooy,
Met zijn Dogter in 't hooy,
En s'nagts op 't Ledikant,
Blusten hy ook haer brand,
So dat zy groot behagen,
hadden in dees Iongen quant.
Maer na verloop van dagen,
Weet Iuffrouw niet wat 'er schort,
Zy kreeg gedurig vlagen,
En haar Rocken wierden kort,
De Moeder krijgt de leus,
En 't vonkje in de neus,
En ging haer lieve man,
het zaekje dienen an,
die bedroeft stond te kijken:
Als yder wel denken kan.
Men onderzogt het zaekje,
en bevond als dat zy was,
Bevrugt al by dat snaekje,
dat haer Vaders Stalknegt was,
Wat ziet men al geschien,
Men liet hem straks ontbien,
de Vader sprak hem aen,
Hoe hy het dorst bestaen,
Zijn Dogter te onteeren,
Dat hy sou zijn straf ontfaen:
Hy zey de blinde Liefde,
had hem tot dees daad gebragt,
en bad soo 't hem beliefde,
dat hy hem de daed vergaf,
Hy was een eenig Kind,
yder een bemind,
Woonagtig tot Tergou,
en versogt dat men wou,
De zaek dog ondersoeken,
Dat men 't so bevinden zou.
De zaek wierd zo bevonden,
en men liet dit lieve paer,
Al in zo korten stonden,
Samen Trouwen met malkaer,
Papatje was verheugt,
Mamatje vol van vreugd,
dit klugje dat is klaer,
Voorgevallen dus raer,
Leerd hier uyt Ionge Meysjes,
en gy Ionkmans allegaer.
|
|