Amoreuse liedekens
(na 1613)–Anoniem Amoreuse liedekens–
AuteursrechtvrijOp de wijse: alst begint.
OCh hoe veel beter waer het noyt te zijn geboren,
En 't licht te missen,
Welcx min so menig mensche doet bekoren
En schendig glissen:
Als uyt voor-ouders snoot te zijn gesproten,
En wesen van't veracht
Onsuyvere gheslacht,
Verworpen looten.
Al wie dat het ghenoot van haer begheert te vijnen
Door boose daden,
Dien moet haer lust, met na-smaeck quaet,
Int cort verdwijnen,
Tot eygen schanden.
En 't leelijc ongerucht stert t'geenen stonden
Maer wispelt naer en voor,
Met vaele wiecken door
Der menschen monden.
Geen dingh en isser dat soo seer verleyt de vromen,
van vroomheyds weghen,
Als slimme voorganck: Meest van Ouders, en van Oomen,
Tot quaedt genegen,
In haerlien spoor, zijn voeten onghebonden,
Elck licht verreuckeloost,
En met 't geselschap troost
Sich inde sonden.
Hoe vele doen te cort, helaes! dan haren Neven,
Nacomelinghen,
| |
[pagina 144]
| |
De geen, die door bedompte toch des moets ghedreven,
In schanden springhen!
Ghelijck de Velser Heer; die gaet besluyten,
Dat hy, om wraecx versaen,
's Landts Hoogheyt wil verraen,
Aen macht van buyten.
My lust int clachbladt, laes! weemoedelijck te treden
Nae drucx vermanen,
En my te wassen heel van boven tot beneden,
In laeuwe traenen:
O menschen broos, hoe gladt is voor u allen
Heylsame deughdes baen:
Daer niemant seecker staen
En can voort 't vallen!
Tot noch toe Velsen ginck, so 't scheen, dat niemant vaster,
Zijn treden spande,
Nu is, helaes! zijn lof verkeert in laster:
Zijn roem in schande.
Voortaen sal elck, die plach te prijsen, smalen;
Voortaen sal niemant meer,
Om d'onbesproocken eer,
Sijn huys op-halen.
O Gijsbrecht, waerdigh Heer van onsen Vaderlande,
Wijs, Goedertieren;
Die daer den claren Amstel, met zijn groenen rande,
Hebt te bestieren;
Hoe is den aenslagh u bedeckt gehouwen,
Hoe zydy ingheleyt,
Door uwe trouwhertigheyt,
En goet betrouwen?
Nu vreese een yder, die ghetrout wert om gesworen,
Aenslagh te maken,
Dat daer yet anders schuylen mach, dan 't schijnt geschooren,
Int hol der saken;
So datmen lichtelijc comt, door 't valsch bedieden,
Niet in gevaer allen,
Maer nae te jaghen, 't geen
Men meent te vlieden.
Niemant verlaet sich hier op edel of onele
Vrienden oft Maghen,
Want die te samen spannen doen't ten meestendeele,
Door haer te draghen;
Of hoop tot houger luck, beyd eer vergheten,
Neemt Amstel uyt haer rot;
Wiens wit sal liefde tot
'sLands Welvaert heeten?
Finis. |
|