|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.
IDaliesse Godin, die van uw elpentroon
De harten tekend, die uw wufte en blinde zoon.
Moet treffen met zyn schigt, verlaat de bloemvalleijen
Van 't weeld'rig Pafos, om de Kenmerlandsse reijen,
Aan d'oever van het Spaar, te leiden op dit feest;
Bestraal deez' Trouwdag, en myn magttelózen geest
Met uw genegenheid, om vrolyk op te zingen,
Hoe dat uw hemelvuur de harten weet te dwingen,
Als zig de vryheid, door het kussen en gestreel,
Gewillig kluist'ren laat in 't zagte mingareel;
Daar gy een Minnaar, aan uw zegekoets gebonden,
Zo lang doet klágen van zyn pyn en minne-wonden,
Tot hy in 't einde door uw bystand triomfeerd,
En 't hart zyns hartsvrindin door diensten overheerd;
| |
| |
Dan zegepraald hy als een held, die de oorlogs vlágen
Grootmoedig heeft gestuit, en 's vyands heir geslagen
Ten dienst van 't vaderland. ô Schóne Citheré!
Aan Ciprus strand geteeld uit 't zwalpend schuim der zé,
Zo pronkt Des Amorie, door uwe gunst gestéven,
Nu hy Angelica zyn hart en hand zal géven
Voor 't heilig Egtaltaar; nu vint die Minnaar rust,
Nu Hy zyn schóne Bruid, en Zy Hem weder kust,
Nu word al 't vorig leed, het geen Hy lee, vergéten,
En dus de tyd in druk en in geluk versléten.
't Gaat wel, ô Mingodin! ik voel een hemelgloed
Myn geest bestrálen, om mèt een gerust gemoed
Des Bruigoms smart en vreugde al zingende af te málen,
En hoe Hy alles ziet met dubb'le winst betálen.
De schóne Angelica doorgriefde hem met 't oog,
En net bespraakte tong; Hy voelde 't vuur, en boog
Zig willig onder 't juk van háre aanminnigheden,
Op hoop van Haar in 't end tot weêrgunst te overreden;
Maar Zy, standvastig voor haar vryheid, drukt de smart
Van onverschilligheid Hem in 't verliefde hart,
Waar door Hy treure en zugtte, in wanhoop, om de zinnen
Dier fiere Schoonheid tot zyn weêrmin te overwinnen;
Hy klaagde vaak zyn leed de Stroomgodin van 't Spaar,
Daar hy al wand'lend' langs háre oevers, het gevaar
Van zyne min herdagt, tot Hy door zorg bestréden,
In schaduw van een eik, zyne afgematte leden
Neêrvleide tot de rust, dog veeltyds zonder vrugt.
In 't end' bekroop Hem hier een zagtte sluimer zugt,
| |
| |
Neêrleggende op het gras in schaduw van de bómen;
Hier zag Hy, in zyn slaap, door God Morpheüs drómen,
Het Hof van Jupiter ontslóten, en den zoon
Van Venus, in een drang van mind're Minnegoôn,
Op gulde wiekjens van den hógen hemel dálen.
Schep moed! (dus sprak hy) 'k zal u haast doen zegeprálen,
En u verlossen uit het doolhof van uw min,
Waar af de prys zal zyn de hand van uw Vrindin.
Herdenk hoe Theseus in 't Kretenzer perk, zyn léven
En Minos Kroost, 't geen hem dien scheerdraad had gegéven,
Behoed heeft en bewaard, en eindelyk de vrugt
Van zyne min geplukt in eene vryë lugt,
Het Monster omgebragt, en 's Konings hoop verráden,
Vlegt op die zelve wyze een koord van Gáre dráden,
Om Hugaerts fieren zin te strikken met een band,
Dien u de liefde leerd, tot leszing van uw brand.
Hier zweeg het tenger Wigt, en is terstont verdwénen.
Apollo's dagtoorts had in 't west' haast uitgeschénen,
Als Hy ontwákende dit heilgezigt herdagt;
Hy vliegt, en vlegt een koord, doormengeld met de kragt
Van ted're minzaamheid, om met zyn Gáre banden
De schóne Angelica eens minn'lyk aan te randen,
En Haar te binden aan het voorwerp van zyn zin.
't Gelukt, en Zy gebloost erkend de kragt der min,
Terwyl eene eerb're schaamt' het wit van háre káken
Met róde rózen sierd. Des Amorie aan 't bláken
Van reine huuw'lyks min, genaakt nu met zyn mond
Die purp're blos, en kust zyn kwynend hart gezond,
| |
| |
Tot vreugde en blydschap van de wederzydsse Vrinden.
Haar Moeder juigd, nu zy haar Dogter ziet verbinden
Aan zulk een Bruidegom, die naauw'lyks weêrgaâ zag;
Ja 't schynt dat háre jeugd herleeft in d'ouden dag.
Zy groet vol vrolykheid nu de eene, dan den ander.
ô Nieuw vereënde Twé! zo waardig voor elkander,
Daar in de Bruid de prys der Schoonheid zegepraald,
En in den Bruidegom de schrand're Wysheid straald
Met nutte zorg en vlyt, wyl alles is doormengeld
Met onderlinge deugd, en door haar band gestrengeld
Aan Eendragt, liefde en vreê; leeft altoos zo gerust!
Uw huuw'lyks min werd nooit door ramp of leed geblust!
Dat nimmer tegenspoed uw drempel komt genáken!
De Hemel zal uw egt dus gelukzalig máken.
Leeft in de Vrugten van uw kuisze en zuiv're Trouw!
Dat die u zyn tot vreugd, tot troost, zo immer rouw
U mogt genáken! poog uwe Oud'ren naar te stréven,
Zo zult gy hier, en ook hier namaals eeuwig léven.
|
|
Auteursrechtvrij