|
| |
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.
VReugde triumpheert aan 't Spaaren,
Loflyk komt met Hugaert paaren,
Hoor! de weêrklank roert de snaaren
Van der digt'ren kuns aan 't Y,
Deze trou belooft een Eden
Van genoegen; want in aart,
Godtsvrugt, jeugdt, en frissche leden,
Goeden Naam en reine zeden,
Zyn ze elkander dubbel waart.
| |
| |
Abraham dagt nooit om trouwen;
Als op liefde en deugt gegrondt,
Om zyn huis en stam te bouwen,
Met een puikjuweel der Vrouwen,
Dat hy in zyn Hugaert vondt.
Hugaert kon zyn ziel behaagen,
Schoon van taal en van gelaat,
Waar meê hy zyn leevensdaagen,
Wenst te slyten met behaagen;
Zonder wisseling van staat.
Maar geen wulpsheit trof zyn zinnen,
Hy ging met de deugdt te raâ,
Die met zuivre liefde in 't minnen,
Hulp hem 't zoete Jaawoort winnen,
Deugdt verzelt met liefdesreijen,
Won de Maagdt haar fieren zin,
Wyl de rust haar leên kwam vleijen,
Wist zy slaapendt haar te leyen,
Want zy maalde hem naar 't leeven,
Fris en schoon van lichaams leest;
Die tot Pallas kunst gedreeven,
| |
| |
En naar Febus krans dorst streeven,
Door zyn hoogverheven geest.
Die zyn reislust als de braaven
Tot zyn voordeel, hadt gemaakt,
Door wiens deugdt en Edle gaaven.
Zy in een geruste Haaven,
Zou bewaart zyn en bewaakt.
Dies zy Abram kiest tot hoeder,
En tot leitstar haarer jeugdt,
Na dat zy haar braaven Broeder,
Vroome waarde en lieve Moeder,
Zag verwonnen door zyn deugt.
Dus zyt gy op vaste gronden,
Deftig Paar in d'egt gewydt,
En door liefde en deugdt verbonden,
En geschraagt uw huw'lyks sponden,
Vreugdt vereer, dit heilryk paaren
Zie het zilverblanke Spaaren
Danst met kabbelende baaren
| |
| |
ô Vereenden! die verheeven
Zyt door eer en overvloedt;
's Hemels gunst wil u voorts geeven,
Lang te zaam vernoegt te leeven,
By het waare huwlykszoet.
'k Wens dat welgeaarde Loten,
Uit uw huw'lyks vlam gesprooten,
t'Uwer eere, ook de eer vergrooten
Van het hoofdt van Ken'merlandt.
Haarlem moet in vreugde deelen
Met uw trouw, gelyk het schoon
Vry van eigenbaat, komt speelen,
In een trits van stadtsjuweelen,
Aan der vryheits sluijerkroon.
Zuivre liefde zet my paalen.
'k Zie ô Paar! dat zy u wenkt
In haar koets, om u te onthaalen,
Ambergeur vervult de Zaalen.
Vreugde Ambroos en Nectar schenkt.
Liefde, ô! Hemelvreugdt op aarden,
Als men krygt een wedergaâ
| |
| |
Naar zyn wensch, als dees gepaarden,
Bruigom Abraham naar waarden
Krygt zyn Bruid Angelica.
| |
| |
| |
Zang.
Stem: Hier zit de God Mercuur gevangen.
VErnoegde vrienden, Bruiloftsreijen,
Die nu door deezen huwlyksbandt,
t'Saam zyt verbonden van weêrzeijen.
Als met een knoop van Diamant.
Daar elk dees trou komt goedt te keuren,
Bruidts Moeder schynt venieuwt in jeugdt,
't Genoegen waassemt Ambergeuren,
En maalt door yders weezen vreugdt.
Verheft deez trou met blyde klanken,
En smoort de zorgen in den wyn,
De vreugdt gehult met wyngaartsranken,
Schenkt Nectardrank en Ambrozyn.
De wellust, die u kan bekooren,
Schenkt hier vol op voor oog en mondt,
En de overvloedt stort haaren hooren
Met dierbre schatten op den gront.
De jeugdt met drie Bevalligheeden,
Bestrooyen 't zuiver Bruiloftsbedt,
Al danzendt, half gedekt van leeden,
Met Honig bloemen van Hymet.
'k Zie 't lieve leeven nederdaalen,
Met haar de alvoedende natuur,
| |
| |
Met toorts en fakkel, aan de straalen,
Ontstooken van 't alteelendt vuur.
Kom laat ons nu het Paar geleijen,
Daar hen het zoet verlangen wagt,
Tot de eerste nagtrust met haar beijen,
Gedekt met vleuglen van den Nagt.
|
|
Auteursrechtvrij