Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert

In den echt vereenigd binnen Haarlem, den 16den van lentemaandt, 1721.

[fol. A3r]

Ter bruilofte van den heere Abraham des Amorie, en jongkvrouwe Angelica Hugaert.

WIe kan standvaste liefde in haeren loop bepaelen?

Wie zal haer 't zegepraelen

Betwisten? daer zy heerscht in lugt, op aerde, in zee,

Gevolgt van rust en vreê:

Is 't niet de trouwe min, die rampen kan braveeren,

En 't al ten besten keeren,

Standvastige Abraham? wiens liefde, als afgestreên,

Nu mag op roozen treên,

Op Huwlyks roozen, die nooit in hun verw verbleeken,

Maer 't bloejend hooft opsteeken.

[fol. A3v]

 

Nu ziet ge dat geen Eik valt met den eersten slag,

 

Gedult hield hier de vlag.

 

Een Engel zal voortaen u overal geleiden,

 

En geuren voor u spreiden;

 

Is niet Angelica vol aengenaeme geur?

 

Gelukkig is uw keur.

 

Wat brave minnaers ooit in eene maegd beminden,

 

Is in uw Bruid te vinden.

 

Heeft immer de natuur naer iets volmaekts getragt,

 

't Is hier naer eisch volbragt.

 

Haer zuivre schoonheit straelt van voorhooft, oog en wangen,

 

Haer mond houd elk gevangen.

 

Wat ooit de blanke deugd in vollen glans bezat,

 

Word in haer ziel bevat.

 

Praelt dan de schoonte in haer gezicht en juiste leden,

 

Zy praelt ook in haer zeden:

 

Haer zeden 't ware werk van 't deftige geslagt,

 

Waer uit ze is voortgebragt.

 

'k Gedenk den Esculaep haer vader in myn zinnen,

 

Wie moest hem niet beminnen,

 

In zyne kunst volleert, van zieken nooit gewraekt,

 

In zyn gedrag volmaekt.

 

Maer zoete Bruid ik stoor uw vreugde in zulk gedenken,

 

Ik staek dit op uw wenken;

 

En volg veel liever 't wit dat uw gezicht beschiet,

 

Is dit den Bruigom niet?

 

ô Ja! Des Amorie kon eindlyk u behagen;

 

Nu hebt ge u opgedragen

[fol. A4r]

 

Aen zyn standvaste liefde, en deugd, en edlen aert,

 

Hy is uw weêrmin waert.

 

Elk moet zyn eêl vernuft, zyn gaven moet elk noemen,

 

Geleertheid mag hem roemen;

 

Daer hy Romeyn en Griek verstaet in hunne tael,

 

En weegtse in redenschael.

 

Maer zagt, de liefde roept, Minerve moet hier buyten,

 

Men zal de zael ontsluyten,

 

Daer 't zagte Ledekant de Huwlykslieven wagt,

 

Daer 't groent en bloeit, en lagt

 

Langs vloer en wandtapyt van myrthe, en palm, en bloemen,

 

Die op de Lente roemen.

 

Ga heen dan deftig Paer, daer huwlyks weelde u wenkt,

 

Neem aen 't geen liefde u schenkt.

 

Myn Zangster volgt van ver, en zal u luistrende ooren

 

Dees hartewensch doen hooren:

 

Leef lang gelukkig Paer, vol heil in lyf en geest,

 

Kweek telgen naer uw leest.

 

 

 

ABRAH. van LOON,

 

Med. Doct.