Alvoorder. Jaargang 1

[p. 224]

Verzen.

Ik voel nu dat uw week groote oogen
in starre droefheid onbewogen zijn.
Want onbegrepen, stille pijn
verdooft uw zachte, zwaar betraande oogen;

ik weet nu dat uw heilig rooden mond
bleek rustig is en kalm van lang verbroken droomen.
uw lippen schreiens moe van kussen die niet komen
van vreugde die gij nooit meer vondt.

ik weet nu dat de schemeruren glijden
al duistrend om uw goedig-bleek gelaat
eu dat uw twee vrome oogen brandend lijden
in heete tranen de avond door, heel lang en laat.

Ik voel uw handen nu in schaduw lichten
en bleekrig rusten op uw moede knie,
zoo lichten verre sterren in den avond, die
al schemerend door de nachten lichten.

En 'k groet u vroomlik, lieve, om uw pure smart
van eenzaamheid en eendlike ongerustheid,
ik groet U schreiend, lieve, om uw kindlik hart
waar geene vreugde warmt en geene rust leit.

[p. 225]

 

Nog blijft een late glimlach waren

 

van uw doorheilig aanzicht in mijn hart,

 

en nu, mijn zwaar betraande oogen staren

 

in leegheid en onsterfelike smart.

 

 

 

nog voel 'k uw weeke blijde handen

 

aldoor de trage arme dagen heen,

 

nu zal mijn hart van naamloos lijden branden,

 

veel gouden sterren vielen éen voor éen;

 

 

 

Nu zal 'k de wereld eenzaam ommeloopen

 

al schreiend om uw heilig zacht en vreemd gelaat,

 

de gouden poorten zoeken die wijd open

 

en heerlik zijn; daar weenend wachten lang en laat...

 

 

 

'k zal als een kind door donker avondwegen

 

in zacht geschrei U roepen en de sterren en de wind,

 

de lucht en boomen vragen waar uw lippen zwegen

 

en mijmerend gij weendet als een kleine kind;

 

 

 

Dan zal ik wachten, eenzaam en in droomen,

 

en liederen zingen in den kalmen, stillen nacht,

 

of gij door de eenzaamheid heel stil moogt komen,

 

de zomervelden door, heel bleek en zacht...

[p. 226]

 

Er danst een dolle sater in het groene woud.

 

 

 

Zijn roodgegloeide wangen staan zoo bol

 

van 't blije blazen op de rieten fluit;

 

hij tript en springt op 't groene veluw gras

 

een wilden dans op 't helle vreemd geluid;

 

 

 

zijn donker schitteroogen laaien godenlust

 

in 't weeldrig zomerheet gelaat,

 

zijn roodgevleesde lippen hebben brandend woest

 

nog straks een naakte nymfe moe gekust;

 

 

 

er wiegelt om zijn bronsgebruinden kop

 

groen wijngaardloof en zwaargerijpten druiventros,

 

het koele zoete sap spat peerlend op

 

zijn bolle wangen uit den wiegelenden tros;

 

 

 

de blijë sater pijpt zoo dol op 't ranke riet

 

en tript en trapt zoo zoete zacht en woest en wild,

 

dat al de haren wieblen om zijn bronzig lijf

 

op 't vreugdig deunen van zijn leutig lied;

 

 

 

de blijë sater roert het stille, donker woud

 

in 't luid schalmeien van zijn rieten fluit,

 

tot de avondschemer door de duizend boomen blauwt

 

en traag hij henentript, heel eenzaam, wijd;

 

 

 

dan tript een moeë sater door het duistrig woud...

 

 

[p. 227]

 

De têere goude snaren trilden week en weeker

 

en zacht geplooide vingren toetsten blauwiggouden harpen,

 

geluidloos lange wolken rythmisch dreven, bleeker

 

de groote zonne werdt

 

 

 

En Jezus Hoofd hing gloriënd in paarse luchten,

 

zijn baard en lange haren waasden glorielicht,

 

zijn weekblauwe oogen, schreiend en in weemoed, vonkten

 

hem in 't doorheilig Aangezicht;

 

 

 

van blauwiggouden harpen dreef de freele melodie

 

om zijn Lichtdragend Hoofd, dat boven de aarde hing,

 

zijn biddend Hoofd omklaart, van gouden sterren-stoeten;

 

toen was het dat de zonne zwaarder nederging...

 

 

 

en toen in purperblauwen nacht

 

en klaar muziek hing Jezus Hoofd te peinzen..

[p. 228]

 

Een enkle trillerige ster brand in den donkerblauwen nacht

 

heel eenzaam en onsterflik; zij gloeit zoo zacht

 

 

 

de donkergroene blaadren door, die onbewogen zijn

 

en rusten in den zomerkoelen vrêe; ik voel nu kalme pijn

 

 

 

en zware liefde om die kleine, gouden ster

 

daar die zoo mooi is en zoo eenzaam en zoo ver...

 

 

 

Antwerpen.

 

 

 

Karel Van den Oever.