Alvoorder. Jaargang 1

[p. 201]

Avond.

...l'instrument des tristes...
S. Mallarmé.

Stilzwijgend, zonder leven is het oude huis. Geen gerucht rondom mij. Ik ben alleen in de groote kamer waar het licht wegsterft waar in de hoeken zich schaduwen ophoopen. Langs den muur, hier en daar staart een plaat met strakken blik in de schemering. In mijne handen heb ik een boek, maar vergeten. Mijn blik dwaalt rond, tuurt door het half geopend venster, waardoor ik een beetje helderblauwe lucht zie, waar de herfstzonne straalt in een pracht van late bleekgeworden tinten, die de roode steenen van een rij oude puntgevels vergulden. Daar onder, wiegelende kruinen van hooge populieren. En in mijne gedachten zie ik insgelijks de kalme gracht, die zich zwaar en loom uitstrekt tusschen de twee kaaien, uitgemergeld door den tijd.

Ik ben alleen, afgezonderd in den avond, die zijn weeke hand op mijn moe voorhoofd legt, met een zachte vrouwelike beweging en die alles om mij zoo rustig en kalm-droomerig maakt.

De opkomende avondwind brengt plotseling klanken tot mij, klanken, eerst vaag en onduidelijk, maar die ik spoedig beter onderscheid: een draaiorgel stamelt daar beneden, op den oever der gracht, een oud liedeken, een liedeken van weleer. Dat klinkt heel teer, vullend den avond met zijn eigenaardige zachte

[p. 202]

rythmiek, kalm gedein van opwiegende klanken, een beetje eentonig, een beetje triestig, lijk alles wat lang geleden is, lijk alles waarover vele, vele jaren zijn heengegaan.

Oud liedeken van weleer, het scheen tot mij te komen van heel verre, het scheen te zingen van uit een verren hemel, van uit verre tijden. Het paste goed, het simpele deuntje, bij het gedroom dat mij zoo onuitsprekelijk zacht omving in dien zoelen herfstavond. En de oogen werktuigelijk gesloten, luisterde ik naar dat beetje oude harmonie dat van daarbuiten tot mij kwam.

Geleidelik sterven de klanken, smelten ze weg in de algeheele kalmte van alle dingen. Ik voel dat de oude orgeldraaier langzaam wegslentert, langs de oude gracht...

De avondwind brengt nog enkele klanken tot mij... nog éen.. niets meer...

Ik kijk door het raam, de nacht is opgekomen en daarboven schijnt de maan, en verlicht de slapende gracht, de boog van een enkele oude brug in de verte en de boorden van breede grijze steenen, waartusschen wat gras groeit; en dan de boomen en de oude huizen...

Enkel hoor ik nog het zacht suizen van den wind door de blâren.

Van den ouden kerktoren, die daarginds aan het einde der gracht zijne massieve gestalte afteekent op den blauwen hemel, vallen negen zware slagen, en dalen gonzend neer op de stilte van beneden.

En dat klinkt zwaar en somber, als iets dat machtig is en onbegrepen.

[p. 203]

Nog ben ik alleen En 't is nacht. 't Wordt ongezellig en koud in de kamer. Ik steek mijne lamp aan en grillig dansen de schaduwen in de hoeken. Doch de kille eenzaamheid van den nacht evenmin als het triestige klokkengelui vermogen mijn gelatenheid te storen want nog hoor ik in verbeelding het refrein van het liedeken van daareven dat een zachte rust heeft doen ontluiken in mijn ziel, heropgebeurd en getroost nu, door die mystieke minnekoozing van voór eeuwen.

Antwerpen.

E. Van Thillo.