Alvoorder. Jaargang 1

[p. 193]

Verzen.

Zoo hel is alles in den zonne-brand
van dezen wit-gevlamden middagstond,
dat ik geen eind zie van dees eindloos land,
waar vuurpijl-korenaren uit den grond

in puur verlangen dringen óp in drang
van passie-fleuren, lijk mijn dichterszang.

Laai verder uit dat verre, verre veld,
mijn zonnegloeikracht, dat ik weten kan
en zien waarheen die wegen dóór 't geweld
van al dien groei nu gaan. Ik ben een man,

die wil in al-licht gaan lijk goden doen
en rijk is met een heeten zonnezoen.

[p. 194]

 

Ik heb gelegen, in een leêgen nacht,

 

en naar geen droom en naar geen slaap gewacht,

 

maar diep, ontzettend diep, zóo diep gedacht

 

aan al 't geschapen.

 

'k Heb niet geslapen...

 

 

 

En 't is gebleken, hel gebleken in dien nacht

 

dat mij dat menschdom, menschdom, dom versmacht,

 

dat ik alleen de groote dulle vracht

 

van mijn gedacht

 

zal dragen. -

 

'k Heb niets te vragen...

 

 

 

Ik màg niet vragen aan de menschen, aan de menschen,

 

ik wil niet vragen aan de menschen, menschen, menschen;

 

en o! die onrust in mijn jonge ziel,

 

die onrust in de zee van mijne ziel!

 

'k Heb niets te vragen...

 

 

[p. 195]

 

En alle groote zomer-zonne-schichten

 

gaan over 't land en lichten.

 

Ik had gehoopt... Niets kwam, geen straal der zon

 

die in mijn diepe diepten lichten kon...

 

 

 

Die donkere droetheid!

 

Maar 'k zal ze dragen,

 

ik zal ze drukken

 

zacht aan mijn borst,

 

tot zij zal hooren

 

mijn woesten herteslag

 

die haar zal dooden -

 

en dan zal dagen

 

de lichte Dag!

 

 

 

'k Heb niets te vragen...