Alvoorder. Jaargang 1

[p. 169]

Van eene kleine Princes.

Voor Jan Eelen.

In een vreemd en eendlik land woonde eene kleine princes, een kind der bleeke sterren; hare weekblauwe oogen konden lange en zachte mijmeren naar de diepe verten van den klaren uchtend en de vaalroode horizonnen van den vreemden avond, als het bloed der zon geheimzinnig langs de luchten dreef.

Dan had zij een eindelooze weemoed om vele dingen die zij voelde rond haar te leven en die zij niet begreep omdat alles zoo ver van haar heen wilde, en menigmaal stond zij door de nachten heen, in smartelike verrukking, met zacht uitgestrekte handen in de heilige klaarte der vreemde maan, in de betrachting van 't onbegrepene dat zij niet kende. Zoo voelde zij zich zelf een kind en als zij door de wilde heide doolde dan weende zij om haar vreemd, hartstochtelik verlangen en dan keek zij met hare diep-blauwe oogen naar de klare zon en de stil-drijvende wolken als wilde zij alles weten en de vreemde menschen zien, die ze nooit gezien had.

De sterren zeiden dat ze doolde, immer voort doolde door het wijde en eendlike land en in de zware donkergroene wouden haar eindeloos leed ging weenen aan de diep-ruischende boomen die haar wee niet konden begrijpen, dat zij in oude-vreemde wateren die traag opstroomden naar de roode zon. haar bleekwazige en lijze gelaat ging beelden en hare oogen dan

[p. 170]

donker gloeiden van stille vreugde en hare lange lokken van hare teêre schouders nedervielen en slierden in het water, omdat ze zoo beefde en zoo innig blij was om de extase der stille beschouwing.

Zij zong somwijlen met eene klare en weemoedige stem, zacht vreemde liederen die vroegen naar geluk en vrede en geheimzinnig waren als het bloed der avondluchten en de schemerige uchtendklaarte; dan was het eene wondere muziek door het droomende land en hare heldere stem ging met de mijmerende wolken over de boomen en de wilde heide naar de rustige verten heen, tot een zachte weemoed haar geheel vervulde en haar lied schreiend wegstierf in lijze tranen; de lucht was dan menigmaal grauw en droeve geworden en heel het land doodsbedroefd van stille ingetogenheid en peinzende vreê; de boomen stonden in heilige vroomheid en de bladeren trilden onnaspeurlik van ontroering; alleen in haar lang witte kleed, het droeve hoofdje teeder in donkere lokken, weende zij aan een ouden boom en hare handen werden nat van vele tranen.

Als de heete zon laat in de verte stond noemde zij alle bloemen die zij kende met vreemde namen, zoo vreemd dat ze dikwijls beefde bij het traag-droomende opzeggen der geheimzinnige woorden en ze bleek werd van bange ontroering; in de laatste roode laaiheid der ijle kimme lag ze dan te mijmeren aan den weekbemosten boord eener klare beek, terwijl ze met wondere oogen de teêre bloemkelken zag voorovernijgen en slapen gaan in de vredige schemering van den avend; in den stillen nacht zag zij nog lang in hare gouden droomen het heilige geluk der rustige bloemen

[p. 171]

en de donker-zije wimpers van hare toeë oogen werden vochtig van heet verlangen.

Eens, na een dag waar het land als een blij en jonge kind scheen te worden en de luchten zoet waren voelde ze dat de tijd gekomen was van veel geluk; ze voelde het aan hare moede handen die beefden als de zon ze wazig omlichte en aan hare blauwe oogen die weelderig en verlangend naar de verten mijmerden in een blijden droom; ze doolde in eene weemoedige blijheid door het eendlike land en zong een klaar en simpele lied dat in de donkere wouden eindeloos verklankte en heel alleen klonk in de bange stilte der wijde heide; soms bleef zij luisterend staan en hare handen bewogen niet en haar blij gelaat werd stil en bleek omdat ze een enkele vogel eenzaam hoorde zingen in de verte; dan schreed ze zachtelik voort en scheen te peinzen aan het geluk dat zij voelde en aan den vrede die om haar over het land woog; zij bemerkte niet hoe geheimzinnig en vreemd het land werd, de boomen langer-lijzer en stiller, de bloemen peinzend en de lucht in eene tooverige kleur van groen en blauw; wijd voor haar uit, in roode en paarse strepen, hing de bloedende zon te laaien als het brandende liefdehart van Jezus, en eene schemerige roodheid omklaarde het droomende gelaat der kleine princes.

Zij had eene puurpere bloem geplukt met fijn openbloeiende bladeren en hield ze in de rechte hand die beefde; hare lange lokken hingen in eindelooze innigheid langs hare koelbleeke wangen op hare schouders en 't witte schaduwige kleed plooide zacht neder om hare weeke tengerheid; het hoofdje licht en peinzend gebogen ging zij voort, en in den heiligen zomerrooden

[p. 172]

gloed der late zon, scheen ze eene dolende klaarte van bloedig licht.

En langzaam begon zij te zingen liederen van geluk om de blijde nachturen die haar tegemoet kwamen, om de groote heiligheid die schemerde rond haar in de lucht. Als het kwijnend zingen van een moeden vogel ging het stil en stiller dood, vaag en vager weg in het schemerlichten en vervloeide in geheimzinnige tonen naar de reeds slapende verten. Zoo kwam zij in kinderlijke vroomheid en aanbidding, aan een wijd en rustig water waar vreemde witte lotusbloemen in namelooze rustigheid openbloeiden en 't donkergroene riet eentonig suisde en moede neeg langs stille boorden: heel in 't ronde waren vele boomen die schenen te luisteren en peinsden als oude menschen vol herinneringen; eene laatste roode klaarte der zon vloeide nog in eene lange strepe over 't onbewogen water tot bij de kleine princes die, onbewogen en in weemoedige verrukking, de kleine handen vroomelik gevouwen, als eene heilige Maria, naar de donkere rustigheid van 't water mijmerde. En meteen gloeide eene innige blijheid in hare zachtblauwe oogen, eene weelderige rilling voer door hare avendteêre gestalte en zij beefde; hare handen onsloten zich in eene diepe extase en zij werd onsterfelik van vreemde heiligheid.

Zoo bad zij lang met klare oogen en nauwbewogen lippen gebeden van groote liefde en innigheid, en de boomen en de lucht werden heel stil want zij hoorden hare ziel bidden en weenen van geluk; toen voelde alles het einde in haar...........

Zij zag in de donkerzachte diepte van 't lijze water en begon te schreien, in smartelike passie strekte zij

[p. 173]

hare bleeke handen voor zich uit en 't scheen of eene manelichte klaarte haar heele tenger lijf omdoomde.... in 't onbewogen koude water vóor haar lag eene doode koningskind, een kind der blijde zon en der gouden en blauwe verte; zij neeg zacht haar zijiglokkig hoofdje voorover zoodat hare lange lokken warrelig langs hare wangen nedervielen en doopten in 't water; hare handen voelden het weeke water en in eene trage rilling rimpelde het lijzig naar de boorden weg..... Toen werden de schemeren geheimzinnig en de rustigbleeke maan die stil langs de heilige lucht oprees als eene groote witte Hostie, droomde klaar en helder over 't eendlike land en de oude boomen, bleeklichte over 't kwijnend water waar alles in zwaren weemoed was; heerlik en doodsmoe, haar bleek kouden mond, op zijn stille lippen, de onbewogen armen in weelderige verrukking rond het doode lijf, omprangde de kleine princes in starren dood haar arme koningszoon in eene zalige omarming van opperst geluk.

Antwerpen.

Karel van den OEVER.