Alvoorder. Jaargang 1

[p. 162]

Een Nacht.

Over de wijde, verlatene zaal was eene treurige moeheid van voorbijgegaan feestvieren neergezegen.

Boven draaide men reeds de lichten uit en donkere, gekante vlekken vervingen stilaan het kaalwitte gaslicht.

Met opgestoken kraag slenterden de muzikanten de danszaal uit; een lui gewarrel van rosgeworden kleederen, magere beenen en bleeke, lustelooze gezichten.

Achteraan, mager en gebogen, kwam de oude basspeler, het weggeteerde gelaat moeilijk bewegende in het lage spotboordje, dat zijn pezeligen hals omvrongen hield. Ver boven de grijze kop, donkerde het speeltuig, doodsch en log.

Zoo slenterde de gansche kudde de bazin voorbij, een klein, jong vrouwtje, die achter haren toog tusschen het glinsterende glaswerk, zachtjes ingedommeld was.

Zij slopen haar voorbij, den langen, killen gang door en zoo de straat op; daar verbrokkelde de hoop in donkere figuurtjes die snel langs de geslotene huizen wegmoffelden, onder den wijden luchtkoepel.

Vóor de zware poort bleef de oude basspeler even staan; met zijn bevende hand zette hij de kraag van zijn jasje recht en dan ging hij traag voort, door de rustige straten die zich eindeloos ver uitstrekten, met hun rechte zoom van donkere venstergaten in doodsche huizen.

De schemering was pas neergegrauwd als hij in de zaal gekomen was, toen nog leeg en in afwachting;

[p. 163]

traag waren de uren met hun sleep van aanhoudend getob op den grommenden bas voortgekropen, terwijl het joelende leven rond hem in een roes uitspatte.

Nu strompelde hij moe huiswaarts, naar zijn klein, witgekalkt kamertje met zijne bekende meubeltjes en stille rust. Hij verlangde naar dat kamertje, waar hij roerloos nevens de kleine kachel kon soezelen, oproepende in grillig spel, herinneringen uit een vroeger, jong leven, nu oud en dor, terwijlde blauwe rookkringetjes van zijn pijpje ruchteloos boven zijn hoofd wegkronkelden.

En hij liep stil voort, met zijne groote oude oogen die zijn kamertje liefkoosden, op de lantaarns gericht, die als eene verre vuurstreep door de droeve straat slangde.

Boven de daken, van over de donkere weiden en plompe, hoekige fabrieken, kwamen groote zware wolken aangeslopen, somber in hun dreigend geweldige. De maan kwam nog even treurig gluipen en dan zonk zij weer stilletjes weg. bedeerd plaats makende voor de donkere wolkenmonsters, die snel voortholden, voortgezweept door den woedenden wind die in lange vlagen begon te huilen.

Nietig daaronder strampelde de eenzame oude voort, beklemd door het geheimzinnig machtige van het wolkenspel dat onhoorbaar boven zijn hoofd plaats had, wijd en hoog boven het nietig huizengeknoei, terwijl de wind klagend door de verlatene straten kwam gebold, met zijn ruwe adem den ouden als in twee ijzeren armen kluisterend; rillend en treurig bleef hij wachtend staan tot de windvlaag over de huizen wegstreek, kalm en vredig in zijn machtbewustzijn.

[p. 164]

Toen sloeg hij zijn straatje in; een klein wegje verloren onder eene smalle strook lucht, gezoomd door lage, hellende muurtjes waar de gele, door regen verkleurde kalk, in groote vlekken was afgevreten.

Langzaam, bang voor gerucht, stiet hij de deur van zijn huisje open, in een lang geklaag den gang ontblootend. Op den trap pinkte het lampje met zijn kaarsrecht, geelbleek vlammetje en hulde de kale trappenkast in een droeve schemer vol duistere hoeken.

Groot en versleten in zijn smalgeworden pak, klom de oude de trappen op; steeds hooger onder pijndoend ademgepiep, tot hij op zijn kamertje kwam, dat treurig rustte in benepene eenzaamheid.

Gelaten en zwijgend zette hij zijn zwaar speeltuig voorzichtig in een hoekje neder en langzaam, met bevende gebaren, maakte hij zijne kleederen los; oude verslenste kleederen, doodsch en droever nog, nu zij hem van het lijf waren en zorgvuldig geplooid weggeborgen werden.

De maan was henen en onheilvolle wolken dreven langzaam, in hunne vreesaanjagende somberheid, over het venster weg.

Beneden in huis knarsde nog een slot; eene deur werd luid door den wind toegeslagen en dan werd alles ademloos stil.

Toen borg de oude man zijne ellendige knobbelige vormen onder het witgeplooide bedkleed; recht en breed lag hij op den rug, de uitgedoofde oogen op de lage zoldering gericht.

Nog eenmaal snipperde door zijn geest, het woelige bal met zijn draaiende menschenhoop, dan de lange,

[p. 165]

eenzame straten en het wilde geklaag van den losgebroken wind.

Als eene vreeselijke nachtmerrie die stilaan zijn leven opslorpte, dwaalden steeds in zijn hoofd, die lange avonden, als zijne magere spierhanden in een bevend willen de felle, poeierbestovene bassnaren deden grommen.

En dan daarna die weg naar huis, onder die bangelijke, zware lucht, alleen met zijn prangend gevoelen van verlatenheid en dat moeielijk voortstrompelen van het oude lijf op de stramme beenen.

Terwijl hij daaraan dacht, treurig en levensmoe, keken zijne oogen eén voor eén de meubeltjes aan, die rustig en verloren rond hem stonden.

Lang reeds waren dat zijn eenige vrienden, die hij liefhad en waarmede hij leefde.

En hij dacht dat die hem ook eens zouden zien liggen, koud en stijf, eindelijk ontrukt aan het levensmonster dat voor hem te zwaar geworden was.

Zoo soezelde hij zachtjes in, met een liefkozen der doffe oogen rond zijn kamertje.

De wolken, openden zich vol gewichtige erbarming en uit die opening dook de maan traag te voorschijn met haar kalm, droevig licht den oude aankijkend, wiens wijd opene oogen gericht waren op den tengeren Christus, die op de kast stond en ver weg scheen in het geheimzinnige van zijn onbewegelijke, eindelooze smart.

Ellendig en bleek verwrongen lag het versletene lichaam te midden der stilte die vredig suisde.

Antwerpen.

Am. de LATTIN.