Alvoorder. Jaargang 1

[p. 160]

Verzen

Ik keek u plotsling in uw lieve oogen,
koel en heel diep, want 'k wist wel mijne macht
om te doen lieven... O zo bang en zacht
dronkt gij de blikken van mijn laffe logen.

Toen in mijn sterke, knellend' armen zogen
mijn kussen uwe laatste kracht;
en om U neer zeeg droeve zwarte nacht
van slavernij waarin gij ligt gebogen.

En ik, uw God... Zwart-schaadwig stond ik, kil,
en onbewogen voor uw hete tranen,
nam ik U alles, met mijn zware wil!

En 'k wijs u nu de vunzig-duistre banen
van 't passieleven, waardoor 'k U greinzend til,
klaaglik besproeid door uwe liefde-tranen!

[p. 161]

 

Ik heb U altoos zoveel leed gedaan,

 

mijn arrem lief van schreielachend lijden;

 

ik heb u steeds de vrome vree doen mijden

 

die gij kondt vinden op uw levensbaan.

 

 

 

En 'k zie U, bleek, met moeë schreden gaan,

 

kalm en beslist, u klemmend aan mijn zijde,

 

gelovend volgen waar ik u ook leide,

 

en nooit herdenkend wat ik heb misdaan.

 

 

 

Ge zijt m'een beeld van 't goede dezer wereld,

 

het helder-lichtend, goddelike ware,

 

dat niet kan tanen, daar het eeuwig is.

 

 

 

O, van uw tranen luisterlik ompereld,

 

zie ik u schittrend door het leven varen,

 

in staatge trots, torsend uw droefenis.

 

 

 

Antwerpen

 

 

 

Alf. de Ridder