Alvoorder. Jaargang 1

[p. 155]

Nocturne.

De straat geleek 'n groote slang: ze kronkelde zich tusschen de donkere gevels der huizen die strak staarden door hun glimmende vensters. Het schelle licht der winkelramen glansde neer op hun vuilen, modderig-glimmenden rug, en wierp er groote lichtvlekken op. En uit het hooge duister van den hemel, traande de regen, in droppen die neertokkelden in 't laauwe waaien van den wind.

Een suizend geschoor van voeten en een zoevend gefrommel van rokken walmde op van tusschen de menschen, die aldoor kwamen en gingen, met boven hun hoofden parapluies die blonken in 't lichtgeglans der winkels. Rijtuigen bommelden en ratelden door de modder van de straat.

Traag dwaalde hij tusschen de menschenhoop, luisterend naar 't zangerige regengedroppel op de steenen, op de parapluies en naar het aanhoudend voetengeschoor rond hem.

Vlak vóór hem stapte 'n jufvrouw. Hij zag niets dan heur smalle rug en breede boef-mouwen met daar boven een kleine, glimmende parapluie waar vocht afdroop, en lager 'n geel-gehandschoende hand die óplichtte het donkere kleed, onderaan de wit-kanten streep van 'n onderrok boven zwarte hakken die vlug bewogen. In 't doffe stappen suizen hoorde hij zacht, héél zacht, maar toch o, zoo duidelik, het lichte treden van heur voet, dat trippelend klonk op de natte steenen van de straat. Het klonk in z'n hoofd heel helder

[p. 156]

als harp-getokkel, en suizelde voort heel zacht, maar toch weer zóó sterk dat alle geluid er door verzwond.

Nu had hij willen naast heur gaan, z'n stap metend naar den heure, z'n arm om heur middel en z'n hoofd dan te vleien op heur schouder, zoodat het haar dat om heur hoofd was, zijn gezicht bedekken zou. Listige wind zou in heur lokken blazen zoodat ze hem kittelen zouên om de ooren, 'n dikke ondoordringbare duisternis zou hen beschermen tegen nieuwsgierige blikken van vreemde menschen, en zoo zou hij tevreden zijn in de warme aanvoeling van haar jeugdig lichaam.

Hij zag slechts naar heur en volgde ze zonder te weten waarom of waarheen, en dorst niet den stap versnellen om heur gezicht te zien. Heur geel-gehandschoende hand liet de rand van het kleed zakken, dat nedergleed over de witte streep van den onderrok. Nu zwaaide het in mooie zwierige krulgolvingen om heur lijf in het gekadanseerde stappen van heur beenen. In ritmiesche lijnkrulling slierde het over den nattigen donkeren grond.

Aan den hoek van 'n eenzame straat draaide ze plotseling om met 'n sierlike wending van heur rug. Hij bleef staan en keek heur na, toen ze langzaam versmolt tot 'n dotblauwe schaduw, die zwevend gleed over den donker-glanzigen grond. Langzaam aan verzwond ze... dan zag hij nog heel even het glanzen van heur parapluie in 't flauwe schijnsel van 'n lantaarnvlam, en dan zag hij niets meer van heur.

Dan keerde hij terug in de woelige straat, waar al die menschen waren die hem begluurden met onbe-

[p. 157]

schaamde blikken. Toen kwam er plots 'n groote leegte in hem. Hij voelde zich meer verlaten en alleen, en is dan hard gaan loopen, door de menschenmenigte, tot in de vele stille straten waarin z'n voetstap kletterend klonk op de natte kassei.

Ten laatste stond hij nu hijgend stil, in 'n eenzame straat. Langs elke zij strekte de straat zich uit recht door aan eenen kant, zich verliezend in de duisternis, krommend aan den anderen kant. Geen geluid was hier, alleen 't rumoer der bedrijvige straten rondom drong dof-lawaaiend tot hier door, in een zwaar en dringend gegons, waar soms 't schril geroep van 'n venter, of 't schel gefluit van 'n spoortrein uitklonk.

Heel afgezonderd van 't drukke menschenbewegen stond hij in den voortdurend vallenden regen, koortsig bibberend, doorweekt, en trachtte na te denken. Afgetobt en teneergedrukt bleef hij, luisterend naar de vervaagde geruchten die kwamen van ver, en die hij zich niet verklaarde, met in z'n hoofd 'n warreling van heroplevende verre dingen.

Z'n leven kwam hem leêg en nutteloos voor, zoo onbeduidend was het, zonder liefde of zonder haat, zonder één groot gevoel dat 't leven schraagt, door de dagen heen te gaan, eentonig en lusteloos mêe in het alledaagsche dat om hem was.

Hij had zich 'n leven gedroomd dat mooi zou zijn, dat hem zou gelukkig maken, dat hem zou doen kennen het groote eenige geluk, dat hij zich niet voorstellen kon, maar dat hij toch begreep. Altijd had hij in zich dat verlangen gehad, het trachten naar het

[p. 158]

schoone, maar 't middel om het te verkrijgen kende hij niet.

Eerst heden had hij gevoeld wat het was: 'n liefde. Door haar zou hij bereiken dat onschatbaar geluk, die onuitputtelikheid van verrukking.

En aldoor sijpelde de regen op hem neêr, wijl hoog boven hem de zware wolken met fosforisch lichtende boorden voorbij voeren.

Heel zacht, kwam toen door de nachtstilte de kalme klank van 'n piano tot hem. In mooie breede melodiën ruischte de muziek naar hem toe als troostende stemmen van onzichtbare wezens die medeweenden om z'n alleen zijn.

Hij roerde niet en luisterde gespannen, zich geheel overgevende aan 't genot, zich te laten wiegen op de rustig golvende tonen, in 't vergeten van al 't banale en het lelike dat om ons is. En toen eindelijk de laatste klanken wegtrilden en zich oplosten in 't zoevende geruchten, keek hij op en tuurde rond. Aan de bocht van de straat was één enkel verlicht venster, vanwaar de muziek scheen gekomen te zijn. Moê stappend ging hij daarheen, en trachtte door 't neergelaten venster te turen, en leunde dan tegen den muur, om beter te luisteren; maar alles zweeg. Verder in de straat werd 'n deur hard toegeflapt en hel-kletterende voetstappen verwijderden zich, en dan werd alles weer stil. En toen ook dat ééne licht-venster uitstiert en en zwart werd als d'andere, vond hij zich weêr, eenzamer en verlatener en de stilte drukte hem zwaar ter neer.

Met bonzende stappen die weergalmden in den

[p. 159]

nacht ging hij verder, met gloeiend hoofd en bibberende leden, die rammelden tegen zijn lijf.

Z'n kamer was grauw en benauwd, de meubels, die ouwe geliefde meubels die hem vroeger vriendelijk aankeken, leken nu lang-uitgerekte gezichten te hebben, die hem vervaarlik aanstaarden, alleen de haard scheen vroolik te lonken met 'n paar half-uitgebrande kolen. 'N rilling doortintelde heel z'n lijf, en met 'n treurig gevoel van ziek-zijn om onvoldaan verlangen legde hij zich in 't klam-aanvoelende bed. Al de gebeurtenissen van dezen avond kwamen hervoar in z'n geest en 'n liedje uit z'n kindsheid zong in z'n hoofd tot hij insliep.

Brussel.

Leo J. Krijn