Alvoorder. Jaargang 1

[p. 152]

Een zuil van verzen ter eere van Peter Benoit.

I

Nu word mijn ziel een heerlik avond-land
waar ik oprichten wil een nooit vergaanbre zuil;
een hoge zuil die eeuwig melden zal zijn naam:
als die kolossen van voorhenen
die trillend zongen in avond-gloor.

Niet van basalt, graniet, porfier
noch stralend goud zal zijn dees zuil;
maar uit ziels-materie zelf gehouwen
wil ik haar hoog tot in de luchten bouwen,
zwaar begrift met zielenschrift
dat zal ruisen gaan bij zonne-stralen.....

Zie de tijd, die veel vergeten wil,
zal er om heen doen groeien most en klimop;
doch hoog, door alles heen zal zingen
de onsterfelike ziele van de zuil,
en stil tot luisteren dwingen:

En verwonderde menschen zullen noch lange
vernemen de naam van een geliefde Man,
die stierf voor zijne kinderen zingend.

[p. 153]

II

Na eene overheerlike uitvoering van s' Meesters ‘Moederspraak’ gedicht.

O moeder zeg,
welk is die zang die mij zo diep ontroerd,
dat tranen wellen in mijn ogen.
Het wordt me nu in 't hart zo goed
en 'k vind nu weer uw kindje van weleer
zich vleiend in uw arm.

O moeder, moeder, is het uwe stem
die innig trilt aldoor de snaren
en die mij ópvoert hoog, heel hoog.
Ik kniel, o moeder, en ik bid.., en 't is weer
of uw kussen bloeien op mijn oge'en voorhoofd.

O moeder, moeder!
't wordt alom zo vredig-zacht
't is of alles wordt herboren,
of alom een nieuwe lente lacht
die ons in eene liefde wilt vereenen.

Moeder! moeder! O dit lied!
Is het niet, van onze wije lande' en luchten,
van onze torens met hun klok-gezang,
van onze menschen met hun liefd' en leed,
de ziel, de wonderbare reine ziele
sâamgesmolten tot de diepste zang.

[p. 154]

III

Komt allen nu, gij lieve kinderen,
gij goede kinderen van Vlaanderenland.
O mooie knapen, o mooie meiden
komt allen bij nu, hand in hand,
en brengt de bloemen
die Lente deed bloeien
teer-geurend in uw jonge ziel,
en wilt ze strooien, strooien, strooien...
strooien op een eenzaam graf.

De winden, de winden
die rukten, die rukten
de mooiste bloeme van Vlaanderen af.

O ziet ge, kinderen,
hier ligt begraven
de grootste man die Vlaanderen had,
de beste zanger die u, zijn kinderen
heel zijn beste ziele gaf.
Hij leerde u voelen
heel innig-diepe de ziele van uw land,
en heeft gegeven
uit zijn ziele geweven-
de mooiste zang die geboren mocht.

Komt allen nu, gij simpele kinderen
en brengt de jongste bloemen mee,
en wilt den vreemdeling immer tonen
het stille graf, het huis van vrêe,
waar rust de Koning die u zingen leerde.

Antwerpen

Jan Eelen.