Alvoorder. Jaargang 1

[p. 137]

Verzen.

Zoo is in glorie dan ter kimme ontrezen
de Zon, die lichten zal den Kroningsdag
van Hem, den Wil. aan wien is toegewezen,
dat hij als Vorst mijn ziel beheerschen mag

met haar, de Liefde, ontwaakt uit diepen sluimer,
die nu de lenden tooit in weelgen bloei,
opdat een leven, reiner, eedler, ruimer,
vol Vreugd en Schoonheid dezen echt ontgroei

en Waarheids zegen in dit leven daal.
Zoo zal nu van mijn Wil de zonnestraal
de landen van mijn Liefde gaan bevruchten
en sappen des levens in wonne steigen doen.
En Vrede, als de aêm van zomeravondluchten,
zal heinde en veer doen bloemen gedijën en groen.

[p. 138]

 

Alle aardsche smarten zwinden in de spheren

 

van louter ether, daar mijn ziel de baan

 

opstreeft, die leidt naar de eeuwigheid, dáàr deren

 

noch lógen noch onschoonheid haar bestaan.

 

 

 

Däàr, op die hoogten, komt slechts om haar zweven,

 

Als verre zang in eenzaam avondland,

 

een weemoedvol herdenken, tusschen 't leven

 

van eertijds en het huidge, een laatste band.

 

 

 

Daar kan zij, gelukzalige, verwijlen

 

in kreitsen van een onverstoorbren vrede,

 

doortrild van 't licht, dat straalt in eeuwigheid.

 

Daar kan zij kalm des levens gronden peilen

 

in 't diepste diep, of, starend in gebede,

 

de bron aanschhouwen van de oneindigheid

 

 

 

Willebroeck

 

 

 

Jef Thijs