Alvoorder. Jaargang 1

[p. 91]

Uit: Dagen.

(Nagedachtenis)

We waren alleen met onze liefde in de dagen onzer jeugd. Onze droomen waren als zooveel sterren in de oneindigheid van ons liefhebben. Als blije kinderen betrachtten weheldere blauwe dagen en rustige avonden, en droegen weemoed in onze zielen ombetrokken lucht en ongezellige regentijd. De uren waren momenten, en de momenten soms uren in de tijd dat uw jonge mond was het altaar mijner kussende lippen. Mijn zoen was de rijke belofte van mijn jeugd die aan uw zou zijn in de dagen van ons leven. Uw kus was jent als de lente uwer oogen, en sprak de woorden die uw zwijgende mond niet zei.

Herinnert ge u êèn dier laatste dagen? 't Lijkt nu wel een sprookje of een oud vertelsel. Mijn hoofd rustte in uw schoot en zachttekens streelde ik uw handen, uw fijne adele haden zooals ik er nimmer zag, en uw oog, zoo blauw als de lucht in onze Mei, keek me lang en diepdroomend aan. Hoe lang en weet ik niet meer; maar stilaan kwam de schemering als een vool van droommerige intimiteit in in de hooge kamer waren, en het was een glans van louter stilte.

Hoeken en zoldering hadden de wolkende schaduw van duister en vaagheid. 't Was of de tijd niet langer onrust bracht. Door 't hooge gekleurde venster kwam dän als een gloedende zonnebrand die huiveren deed; 't was het laaiend vuur der smidse, en ijverig klonk nu weer de hamer op het weerbarstige aanbeeld.

Toen nippelden uwe handen nog even over mijn voorhoofd, stil beroerend als de wind de twijgen. Dan gleden uwe vingeren trage over de piano, en als door verre tocht-

[p. 92]

ten gewijd, zong het lied in mij, en ik ving het op met de avondschemeringen. Wij hadden malkander zoo lief, wij ook waren twee koningskinderen, maar wellicht hadden we het onbestemd gevoel van het water dat veel te diep was.

Zachtekens heb ik het hoofd gericht van uwen milden schoot, en in groeienden deemoed u het voorhoofd gezoend, en uw mond en uw oogen.

En de hamer sloeg steeds op het weerbarstige aanbeeld daarbuiten in de smidse, en den vurigen gloed gleed als eenen rooden adem doer 't venster, dampend in den zwarten avond.

Als gebroken laagt ge in mijn armen, die ik sterk waande om u te dragen door 't leven. We waren de stilte in de rust van de kamer, en hadden geen besef van einde noch wensch. Geen laaie lust brak uit onze lijven, al ging mijn hand langs uwe borsten, twee jonge vruchten die om rijpheid zongen, en al laagt ge week in mijne omhelzing.

Wat zijn de tijden ver! De nagedachtenissen horken! Als bestorven ligt onze jonge waan in de zijige landen der verte, want eenig ging elk zijn weg op nieuwe vreemde wegen.

't Was een schemering, pour child!

Lode Baekelmans.