Alvoorder. Jaargang 1

[p. 78]

Verzen

I

O wees gegroet,
gij die gekomen zijt;
O wees gegroet,
gij die zo schoon zijt en zo zacht,
want ik heb lang op u gewacht,
bij dag en nacht,
en 'k heb het niemand nooit gezeid
waarom ik wenen moest.

Ziet ge mijn voeten, gewond en bebloed?
O 'k heb zo lang gezocht en gelopen
in twijfel en hope,
roepend de namen, al die ik kon,
roepend naar sterren, naar maan en naar zon,
roepend naar u opdat gij zoudt komen.

Want zie, ik wist dat gij zoudt komen,
ik vóórgevoelde lang dat ik u lieven zou;
dat was de zang in mijn dromen
in mijne jonge lichte dromen.
Wees nu gegroet, o Mooie! wees gegroet.

[p. 79]

II

Ik wou, ik kon u iets zeggen
iets innig, innig zacht,
als monden die zacht kussen
in stille lentenacht.

Ik wou, ik kon u iets zeggen
iet heerlik, heerlik schoon
als kerubijnen wieken
die door de luchten vlôon.

O leg uw goede handen
heel zachte om mijn hoofd,
ik kan nu niets niets woorden,
het brandet in mijn hoofd.

Ik voel de zonne kussen
twee bloemen jong en licht;
ik hoor van beider zielen
het wonderbaar gedicht.

[p. 80]

III

Die bloemë is zo teer, zo mooie,
zo nooit-gezien in al haar vreem t'
dat ik soms bang ben om de winden
de gure sluwen die de bloemen doden.
Want zie: afschuwge dingen loeren
immer, in stomme haat, om 't mooië
in een web van smart te omwinden,
om t' lichte in een stik-nacht traag tedoden.

Maar, mijn bloeme, dit kan nog zal!
ik wil die trouwe tuinman zijn
die op zijn kostbre bloeme waken zal
met tere zorg van zonneschijn,
De lelikheidzalstikken dan in eigen lelikheid,
en dansend om haar rottend lijf van nijd
zullen we zingen 't mooiste lied
van liefde dat trillen zal door alle tijd.

Antwerpen.

Jan Eelen.