Alvoorder. Jaargang 1

[p. 68]

De kerel.

I

O raadselachtig wezen altijd wroet
En werkt gij ingetogen in de vouwen
Van ziel en binnenwereld. Laat me aanschouwen
Het leven dat in 't diepste uw harten broedt.

Gij zijt de steenen reus die staat in gloed
Van morgenlicht of dampend avondbloed
En onbewogen ziet gij breken, bouwen
't Verleden, 't heden, vreugde, haat en rouwen.

Gij zaait en 't kiemend-priemend zaad wordt graan;
Gij maait met traag gebaar den korentas
En wroet lijk 't voorgeslacht heeft voorgedaan.

Een molen schijnt u 't leven, om wiens as
Dezelfde wieken op en neerwaarts gaan
En onveranderd zijn of 't vroeger was.

[p. 69]

II

Ik heb uw leven dik wijls afgespied
Onvatbaar licht dat dwaalt op leege landen
In 't schemeruur. En weten kan ik niet
Wat omgaat in uw donkre zielewanden.’

Ik heb geluisterd naar uw slepend lied....
Is 't klagend lied van boeien of van banden
Of schiet het vrij ten hoogen hemel, biedt
Het vrijheid aan voor uw verveelte handen?

Verandren doet gij niet wen alleszwenkt
En zwaait naar 't dagen van de nieuwe dagen.
Wier rozig hand ons al naar 't Oosten wenkt.

Gij blijf de boer aan de aarde en grond vergroeid,
't Herkauwend dier - en nimmer moe te dragen
Het juk dat aan den ploeg u bindt en boeit

[p. 70]

III

De Kerk vermocht een verf van Christendom
Na eeuwen strijden op den boer te spreiden
Doch bidt hij vroom en buigt hij krom
Voor God, in wezen blijft hij altoos heiden.

Hij leeft niet op zich zelf, maar laat zich leiden.
Door 't pletterend wangeloof en staat nog stom
Voor wetenschap of gaat in perken weiden
Als 't vee. Hij leeft er afgetrokken-dom,
Van 't oogverblindend licht der eeuw verstoken
Alleen, op 't donker hof met vrouw en kroost.

Onttroonde vorst, wiens wille werd gebroken,
En siddert als een lamme tamme leeuw
Het brieschen heel ontwend. Nu kruipt hij, bloost
Voor 's meesters blik en kent geen wraak geschreeuw.

[p. 71]

IV

Ik heb een dag van wonne doorgebracht,
Een Kermisdag door 't blonde licht beschenen,
Getuige van de diep-gedoken kracht
Die bortelt als de bron in 't morgenweenen
Uit de ongepeilde levenswel, wier kracht
Den boer is onbekend. Geen laffe klacht
Maar tergend klonk zijn stem als ruwe steenen,
Zijn oogen laaiden of het vlammen schenen,
Zijn wezen wierp zich om van lijden zwanger
En de oer-mensch rees weerop zelfstandig-sterk
En hoorde 't lied van Vlaandrens jongen zanger.
Hij voelde in 't vleesch het brandend schandemerk...
En trok zijn mes. Hij zwaaide 't wild in 't rond,
Een vloek ontschoot zijn woest-verwrongen mond.

[p. 72]

V

Zijn mes en vloek gebaren van ontwaken
Uit eeuwen schande en dwang? Dit geve God!
't Geweld verwekt geweld en wie kan laken
Dat 't boerenvolk verzachten wil zijn lot
Als 't eeuwig recht nog blijft de reine baken
Voor 't menschdom zelf, een hondenkreng zoo rot?
Al weegt verdrukking op de strooien daken
En de armoe tart en met den arbeid spot?
De Kerel vrij! Wat gulden tooverdroom,
Hij Koning op zijn erf en wassend vrij -
Bewust, naar eigen aard als de eikenboom,
Verwekkend 't vroom geslacht dat slavernj
Verworgen zal met stalen boerenhand
In 't vrome vrijgevochten Keerlenland!

Brussel,

Leonce du Catillon,