Alvoorder. Jaargang 1

[p. 11]

Grijsheid.

Thans waait een breede wind van wilde vreugd,
waar wij met trotsch gejuich, o vrienden, varen,
waar groote daden worden uit ons jeugd.
en de oogen stralend van verwachting staren,.

De nachten golven, grootsch van vizioenen;
het epos schudt, gelijk een reuze-orkest,
ons zielen, trillend onder duizend zoenen...
en helden stormen, met een zwaar gevest...

De verten orglen harmonieën, luid,
waarheen ons schip den trotschen steven wendde;
de toekomst breidt naar ons haar armen uit,
en ons behoort een glorie zonder ende...

_* * _*

De dagen weenen om ons jeugd, voorbijgevaren;
en stilte ligt op 't drabbig water, droef;
Ons bootje sleept door roode, doode blaren,
die 't najaar in het kille nat begroef...

De grijsheid kruipt in onze leden op;
de zeilen hangen slap, niet fladrend treuren;
en momplend liggen wij, met moeden kop,
doorblarend boeken, zoekend bloemengeuren...

Weergloeit een straal toch door de grauwe waden,
nog jaagt een jeugdig bloed ons door de leên;
herdenkend rijzen we op voor nieuwe daden:
nog verder! verder! machtig fier daarheen!

Doch machteloos zinken wij, met schor getoet,
- gefnuikte vlinders, moe van laf geflodder,
en ginder, vaart een jeugd, vol overmoed;
en juichend, werpt naar ons met steen en modder.

Jef Mennekens.

Brussel.