Alvoorder. Jaargang 1

[p. 7]

De paarden.

(Een spoorwegongeluk)

De roes zwaar voelend in zijn hoofd, strompelde hij voort langs den weg. Zijne schoenen sopten in het slijk en het was een onregelmatig altijd doorplassen met schuivende stappen te midden van den nacht,

Na den regen, die gansch den avond viel, was het land als ontwaakt in eene fantastische herleving. Met grijze en blauwe weerschijnen, vreemdkalm in de lichte, glanzige atmosfeer strekte de polder zich uit in het ronde, de boomen met naakte, heffende armen, de huizen gesloten en teruggetrokken, hier en daar groote, donkere schaduwen borend in het lichte en boven, wijdwelvend de hemel, met nog eenige wolken, waarop de maan dreef, als een bleek en rustig gelaat.

De man, half ontnuchterd, keek schuw naar de knoestige tronken langs den weg, die vreemde vormen aannamen, onnatuurlijke vormen, grillige, bovenmenschelijke gestalten, vaag levend in het spelen van het licht. Hij keek naar hunne schaduwen die schuins over den weg lagen, allen achter elkaar, en zijn eigene schaduw bewoog daartusschen, telkens hervoorkomend.

O, 't was een vreemde, buitengewone nacht, er was iets ongewoons in de lucht, en hij had zoo 'n behoefte naar huis, naar het warme, gezellige binnenshuiszijn en naar zijn bed. 't Was hem of hij er nimmer komen zou. Bang slopte hij voort door den modder, soms uitschuivend, met moeite rechtblijvend.

Heel de polder was stil, doodstil.

Dan, in de verte, hoorde hij ineens een rumoer dat groeide en groeide tot een luid lawaai, wijdgalmend door de lucht en vlagend over de vlakte.

[p. 8]

Het groeide, aanwelvend van alle kanten, stijgend tot een helsch leven, een chaos van klanken waartusschen roepende en tierende stemmen, bassende honden en zware geruchten van slagende en stampende beesten.

De man was blijven staan, de mond en de oogen wijd-open, sidderend van schrik. Hij had het gevoel. van iets monsterachtig dat geschiedde, iets ongehoord, Heel ver meende hij een roode schijn te ontwaren tusschen de boomen en plots, dichtbij, vernam hij een dof getrappel en zag hij een snellende klomp op hem aanstormend.

Met een schreeuw wierp hij zich opzij en tuimelde in het slijk dat plassend en kletsend om hem heen spatte. Hij richtte zich half op, het lijf gestrekt langs den grond, steunend op de handen...

Als een zware rukwind joegen zij voorbij, de paarden, in wilde warreling, de rompen tegen elkaar, de koppen gestrekt. In duizelige jacht holden zij voort, in woestrollende vaart voorbijvliegend en weldra verkleinend in de verte....

En daarachter drie ijlende mannen, drie donkere gebogen lijven met heftig ademhalen, en ginds op de baan nog menschen, vele menschen, roepend en schreeuwend; dan een schot, eene roode straal in het zwarte en lange, galmende echos in het helsch leven dat door den polder spookte.

De man was opgesprongen en met een dolle schrik stormde hij voort door de velden, soms zwaar neersmakkend in de kleverige aarde, maar zich weer oprichtend en loopend, loopend, met puilende oogen, recht voor zich uit. En overal rond hem hoorde hij het lawaai, bruischend in zijne ooren, af en toenemend, gansch de ruimte vullend.... Eindelijk werd hij moe. Zijne stap werd zwaar en telkens had hij moeite den voet los te maken uit den slijkgrond. Zijn gelaat was bezweet en schokkend strompelde hij nog voort met hijgend op en

[p. 9]

neer gaan der borst. De lucht was opnieuw overtrokken. Het rumoer verflauwde en trok zich terug in de verte. Hij kwam aan den spoorweg en bleef plots staan in eene laatste, verstijvende opwinding. Daar was het einde, het bloedige, ontzettende einde nu van de wilden tocht, fataal in den nacht vallend met onverbiddelijke zekerheid.

Een pijnlijk trillende klomp waren zij daar, de paarden, onder de wielen der zwarte machine. In oneindige ellende lagen zij dooreen, met geslagen, vaneengereten lijven en vertrokken pooten langswaar het bloed leekte, neerdruppelend op den koolweg.

Eén leefde nog, opzijgesmeten op den boord van de baan, pogend zich op te richten met eene trage beweging van den kop. En grootzwart leefden in dien kop de twee oogen in stille, vragende smart. Eenige mannen gingen ernstig zwijgend om en om met lantaarns, waarvan het zachtgele licht in stralen over de slachting gleed. En alles rondom werd donker, zich oplossend in den regen die weer begon te vallen met eentonig geruisch. Alles vervloeide in het ronde, alleen de trein bleef, zich eindeloos verlengend in den nacht, zwaar als het noodlot.

Antwerpen 1899.

J. van Overloop.