Alvoorder. Jaargang 1

[p. 4]

Verzen.

Bestorming.

De hemelburcht valt klaterend in kloven...
Haar muren rammend dat ze vlammen spritsen,
Vliegt de ijle wind in ééne vlucht naar boven
En sloopt en slecht de zwarte torenspitsen.

De zon sticht brand en schiet haar laaie schoven
Ver door de wanden die de stormen splitsen,
En 't log gebouw gelijkt een reuzenoven
Vol bliksemstralen en vol zonneflitsen.

Nu ligt het al in èènen gloed te gloeien,
En in de verte ruischt het vleugelroeien
Van zegeboden die de lucht doorreppen.

De hemelburcht, allengskens uitgeblaaierd,
Zakt plots ineen en wordt een woeste baaierd
Waaruit een nieuwe god nieuw licht zal scheppen!

[p. 5]

In de gloeiing.

Vol smoren en vol smook
Ligt de aarde rings te stoven,
En duikelt met dikken rook
Den geluwrooden oven.

Het blaakt, het vunst, het smeult,
De bladeren verbruinen,
En langzaam afgebeuld
Zikzakken al de kruinen.

Zie, veld en wei doorstaan
Een schrikkelijke gloeiing,
En knop en vrucht vergaan
In een gemeene schroeiing.

Gebloemte gras en klaver
Besterven 't flets en fleeuw;
Alleen de witte haver
Draagt hoog haar zomersneeuw.

Doefdof als met een zucht
Ontbrandt de roode terwe,
En vlamt nu met de lucht
In èène vlammenverwe.

De dag die rood begon
Zal rijpend nog verrooden
En t' avond lacht de zon
Op duizend stille dooden.

Renê De Clercq.