Alfa-Nieuws. Jaargang 8

[p. 12]

De krant in de klas

Tijl danst op het koord

Sommige mensen weten wat ze willen worden.
De een knipt met zijn schaar in de stof.
Dat wordt een kleermaker.
De ander pakt een potlood, en tekent lijnen op papier.
Dat wordt een architect.
Tijl is niet zo. Hij houdt niet van een echte baan.
Hij denkt: ik ben Tijl en ik blijf Tijl.
Ik wil de mensen voor de gek houden.
Luister maar naar dit verhaal.

Op een dag pakte Tijl een koord.
Hij spande het koord over de daken.
Hij klom naar boven en liep over het koord, van het ene dak naar het andere.
Beneden op de straat stonden de mensen met hun benen stevig op de grond.
Zij keken naar boven, hun mond viel open.
‘Kijk daar’, riepen ze, ‘zie je Tijl?
Hij danst op een koord.
Hoe kan iemand zo zijn evenwicht bewaren?
Dat kan niet goed gaan.
Straks valt hij om.’

De moeder van Tijl keek uit het dakraam.
Zij hield niet van de fratsen van Tijl.
Ze wilde dat hij kleermaker werd, of gewoon bakker, of schoenmaker.
Ze pakte een schaar en boog uit het raam.
Ze knipte het koord door, net toen Tijl aan het dansen was.
Tijl stapte in de lucht, en pats, daar lag hij met zijn neus op de straat.

[p. 13]

 

Maar Tijl had geen zin in gewoon werk.

 

De volgende dag kocht hij een nieuw koord.

 

Hij spande het meteen tussen de huizen, en begon te dansen.

 

‘Zie je wel’, riep hij, ‘hoe goed ik mijn evenwicht kan bewaren?’

 

Beneden stonden weer veel mensen.

 

‘Beste mensen’, riep Tijl.

 

‘Doe allemaal je linkerschoen uit, en bind die aan een touw.

 

Dan zal ik je eens wat laten zien.’

 

De mensen deden hun linkerschoen uit, en bonden die met een touw aan elkaar.

 

Ze konden niet meer goed staan.

 

Ze sprongen op één been heen en weer.

 

Ze hinkten en wankelden.

 

Een paar vielen er om.

 

 

 

‘Wat gaat Tijl met onze schoenen doen?’ vroegen ze.

 

‘Kijk,’ riep Tijl, ‘ik sta hier rustig op mijn koord en jullie kunnen niet eens rustig stilstaan.

 

Alsof je geen grond onder de voeten hebt.’

 

Toen pakte hij zijn schaar, en knipte het touw door.

 

Alle schoenen vielen op de grond.

 

Iedereen zocht naar zijn eigen schoen of laars.

 

Dat viel niet mee.

 

De een had opeens een rode en een bruine schoen aan.

 

Een ander had vier schoenen in zijn hand.

 

En weer een ander had helemaal niks, alleen twee sokken met gaten erin.

 

‘Wat zijn jullie toch makkelijk uit je evenwicht te brengen’, zei Tijl, en hij danste op zijn koord.

Illustratie: Conny van der Neut