Alfa-Nieuws. Jaargang 8

[p. 6]

Portretten

Gesprek met Jan en Henk
Jacqueline Veth/ID College, Gouda

Op het ID College in Gouda wordt Nederlandse les gegeven aan autochtone Nederlanders. In de lesgroep van het laagste niveau zitten dertien cursisten. Hun docent is Ineke Offermans. Drie cursisten van deze groep zijn ingestroomd als zeer laaggeletterden. Jan en Henk, twee van deze drie cursisten, werden geïnterviewd voor ALFA-nieuws.

Inleiding

Jan (51 jaar) zit pas sinds dit schooljaar op Nederlandse les. Henk van bijna 48 jaar volgt al zon drie jaar Nederlandse les. Zij hebben een avond in de week twee uur les van Ineke Offermans. Dat is niet zo veel vinden ze allebei. Daarom moeten zij ook eigenlijk elke dag wat huiswerk doen. ‘Soms’, zegt Jan, ‘heb ik wel eens geen zin in les maar dan stap ik toch in de auto en dan valt het altijd mee. Nee, ik heb er geen spijt van en ik ga met sprongen vooruit.’ Henk: ‘Je komt om te leren maar ook gezellig hoor!’ ‘Ja’, zegt Jan, ‘ook geintjes... in de pauze vooral.’ Jan is vroeger ook al eens een jaar of twee, drie op les geweest, zo'n tien jaar geleden: ‘Maar da's in de tenen gezakt.’

Henk vertelt dat hij al zevenentwintig jaar bij de groenvoorziening van het Waterschap werkt. Hij maait het gras, snoeit, spuit de boel schoon. Hij is veel buiten, maar toch moet hij af en toe iets invullen, bijvoorbeeld zijn uren, of iets kopen. En dat is lastig als je niet goed kunt lezen en schrijven. Zijn chef zei: ‘Probeer eens een cursus.’ Henk heeft het nog een half jaartje tegen kunnen houden: ‘Ik vond het toch wel eng, maar het moest toch maar. De eerste avond werd ik leuk ontvangen. Er was een man van zestig jaar, die het ook nog niet kon en nog meer mensen... Nu vind ik het minder erg om te zeggen dat ik niet goed kan lezen, Op tv en zo zie je ook meer mensen die niet kunnen lezen. Je bent niet de enige...’

Jan is werkloos. Hij heeft vanaf z'n vijftiende tot bijna z'n vijftigste in een slachterij gewerkt. Eigenlijk wist niemand dat hij niet kon lezen en schrijven, behalve zijn ouders. Op de zaak ontdekte men het pas een paar jaar geleden, toen hij een papier moest invullen: ‘Ik kan niet lezen...’ Zelfs zijn vrouw heeft het tot voor kort nooit geweten!

Jan probeert te solliciteren, maar dat wil nog niet lukken. Op het prikbord in de gang van de school hangen uit de krant geknipte vacatures, daar kijkt hij ook altijd naar. Ook zoekt hij naar banen in de gratis Metro- en Spits-krantjes. Gelukkig heeft Jans vrouw wel werk in een koekjesfabriek en Jan kan als oproepkracht af en toe een dag in diezelfde fabriek werken. Verder wandelt Jan veel, 's morgens vroeg om half vijf is hij altijd al op pad met zijn honden. Hij laat een fotootje zien van een vriendelijke Lassie-hond: ‘Zo heb ik er twee!’, zegt hij trots.

Waarom leerden zij nooit goed lezen?

Henk zegt dat hij eigenlijk niet weet waarom hij niet goed kan lezen: ‘...Ik ben, denk ik, zo geboren...’ Hij is twee of drie jaar naar de lagere school geweest en toen van zijn achtste tot zijn vijftiende naar een speciale school, een lom-school. Die heeft hij wel afgemaakt en hij had toch wel redelijke cijfers op zijn rapporten. Na de school heeft hij zeventien jaar in de tuin gewerkt. Eerst ging hij nog twee dagen naar school, later niet meer.

Hij was altijd buiten aan het werk. Lezen en schrijven waren weggezakt. Zijn zus helpt hem met betalingen. Twee jaar geleden heeft zijn zwager hem geholpen met de papieren voor het aankopen van een dienstwoning van het Waterschap.

[p. 7]

Jan met de Start!-krant

Jan is vanaf de lagere school ook naar de lom-school gegaan. Zijn school lag op hetzelfde terrein als die van Henk, blijkt tot verbazing van beiden. Maar Jan was een paar jaar ouder en zat op de christelijke Parkschool en Henk op de katholieke Parkschool.

Jan heeft weinig geleerd op school, was erg ondeugend en zat vaak achter het bord. Ook verzuimde hij veel. Dan ging hij gewoon niet naar school en daar werd weinig van gezegd. Was hij wel op school, dan moest hij vaak klusjes doen: het schoolplein vegen of boodschappen doen. Hij was gevierd op school: hij had veel vriendjes en vriendinnetjes! En tja, als zijn rapporten niet al te best waren, liep hij van school naar huis langs het water en gooide zijn rapport met een grote boog de sloot in: ‘Alle eentjes zwemmen in het water’. Hij kon wel heel goed tekenen en op aardewerk schilderen. Hij had voor tekenen altijd een goed cijfer. Dat deed hij ook graag. Op vijftienjarige leeftijd moest hij van zijn vader kiezen: school of werk. Hij is toen in de slachterij gaan werken.

Dat hij niet kon lezen of schrijven hield hij voor iedereen verborgen, zelfs zijn vrouw wist van niks. Als hij een handtekening moest zetten, wist Jan wel waar. ‘Daar moet ik zeker tekenen...’, zei hij dan. Zijn vrouw deed alle betalingen. In de winkel ging hij wel mee, maar liet hij zijn vrouw altijd betalen.

Hoe gaat nu?

Henk vertelt dat hij door de les van Ineke nu in de krant voor zijn moeder de koppen leest en op de weg leest hij de opschriften op auto's. Voor zijn werk moet hij met de dienstauto verschillende gemalen langs: hij kan goed de weg vinden nu. Het leukste op de les vindt hij een stukje voorlezen uit de Start!-krant. Hij kiest dan zelf een stukje uit en moet dat thuis voorbereiden en een week later in de les voorlezen. ‘Dat vind ik leuk om te doen!’ Computeren is ook leuk. Eerst wist hij niets van de letters op het toetsenbord, maar Ineke had een papiertje met ldeine letters en hoofdletters. Henk: ‘Ik heb de blokletters geleerd van het papiertje en toen ging het goed op de computer!’

Twee van de cursisten met hun docent

Jan leest nu thuis wat en ook wel eens woorden uit de krant: ‘Soms moeilijk; dan spel ik het, maar weet niet hoe ik het uit moet spreken; kan ik het niet gelijk zeggen... en dan zegt mijn vrouw, hoor je dat dan niet en dan spel ik het nog een keer, maar het blijft moeilijk, vooral lange woorden.’

‘Ik gooi ook de letters door elkaar. A, B, C, D ken ik wel uit het hoofd, maar lastig om op te schrijven. Dat kost meer vermogen, in je hoofd moet een knopje om. Ook moeilijk is oe of ui en ie of ei... maar het gaat steeds beter, dat zegt Ineke.’ Jan vindt ook dat hij vooruitgaat: ‘...en Ineke is streng en zijn vrouw is ook streng...’, dus hij moet het wel volhouden.

Wat het leukste op les is? Dat maakt Jan niet uit: ‘Ik vind alles leuk: lezen en met de computer en woorden schrijven.’

Henk en Jan hopen allebei dat ze volgend schooljaar nog weer door mogen gaan met les bij Ineke. Ineke zegt ook: het gaat steeds beter en dan gaan we eens kijken of we het goed onder de knie krijgen!