Een Aemstelredams amoureus lietboeck

Een nieu Liedeken, Op die voys alzoot beghint,

Een Meysken op een Rivierken sadt,
So schoon zy was,
Sy sadt en verbeyde haer soete Lief,
Int groene gras.

[p. 48]

 

Sy sach een scheepken coomen zeylen,

 

So diep in Zee,

 

Haer harteken verheuchde van binnen so zeer

 

Sy en truerde niet meer

 

 

 

Och Schipper seyde zy schipper mijn,

 

Waer willestu zijn,

 

Ick wou dat ic ware te Lonnen int Lant

 

In die coele wijn.

 

 

 

Dat Meysken is in dat scheepken ghetreden

 

Fris wel ghemoet,

 

Och schipper ick heb den honger zo groot

 

Hebstu gheen broot.

 

 

 

Bier en broot heb ick ghenoech,

 

Tot dijner behoeff,

 

Een beddeken om te slapen soete Lieff

 

Coemt inde Roeff.

 

 

 

Sy seylden zo menighen nacht en dach

 

So diep in Zee,

 

Tot datse quamen tot Lonnen int lant

 

Aen die schoone Ste.

 

 

 

Sy zijn te Lonnen aent lant getreden,

 

Al in die Wijn,

 

Haer Vader en moeder deden haer soecken

 

Waer mach zy zijn.

 

 

 

Haer Vrienden en Magen deden haer schelden

 

Om eenen Man,

 

Al ben ick een Schipper zijn Vrouken geworden

 

Wat leyt daer aen.