Een Aemstelredams amoureus lietboeck


Een nieu Liedeken, Op de wijse: alsoot beghint. Den dach wil niet verborghen sijn, Het is schoon dach dat dunckt my, Maer wie verborghen heeft zijn lief, Hoe node is dat zy scheyden. Wachter nu laet v schempen zijn, Ende laetse slapen die liefste mijn Een vingerlyn root sal ic v schencken Wildy den dach niet melden. Och melt hem niet, rampsalich wijf Het gaet den jonghling aen zijn lijf. Hebdy den schilt, ick heb die speer, Daer mede maeckt v van heer. Die jongeling sliep en hy ontspranck, Die liefste hy in zijnen armen nam En latet v niet zo na ter herten ghaen, Ick come noch tauont weder. Die iongeling op zijn vale ros trat, Die vrouwe op hogher tinnen lach Zy sach so verre t Noortwaert inne Den dach door die wolcken op dringhen Had ick den slotel vande daghe Ick werp hem in gheender wilder masen
[pagina 33]
Oft vander Masen inden Ryn, Al en soude hy nemmermeer vonden zijn.