Een Aemstelredams amoureus lietboeck

Een nieu Liedeken op de wijse alzoot begint.

Alle mijn gepeys doet my so wee,
Wie so sal ic clagen mijn verdriet
De liefste en acht my niet meer
Eylacen wat is my geschiet
Ick mach wel segghen het is al om niet
Dat ick aldus labuere
Dies wil ic singen een vrolijck liet,
Verlanghen ghy doet my trueren.

Moet ic deruen die liefste mijn,
Soo moet ick trueren tot inder doot,

[p. 4]

 

Haer eerbaer wesen, haer claer aenschijn,

 

Dat brengt my nu in lijden groot,

 

Helpt my schoon lief wt deser noot

 

En wilt daer my niet in laten.

 

Wat ick vermach schoon Rose root.

 

Dat compt v al te baten

 

 

 

Die goede ghestadighe minne draecht

 

Ende daer by wert bedroghen,

 

Voor Gode moet dat zijn gheclaecht,

 

Met twee bewenende Ooghen

 

Men mach wel segghen tis groote pijn

 

Diet minnen niet en can ghelaten

 

Nochtans comt hem al inden armen zijn,

 

Zijn Lief tot zijnder baten.

 

 

 

Gaef zy my nu een troostelijck woort,

 

So waer mijn treuren al ghedaen

 

Maer lacen neen zy noch gheen confoort,

 

En can ick van die alderliefste ontfaen,

 

Dat sal my costen menighen traen

 

Mach ic genen troost van haer verweruen

 

Schoon lief wilt my in staden staen

 

Van rou so moet ick anders steruen.

 

 

 

Dat goede ghestadighe minnaers zijn,

 

Wacht u [v]an quade tongen,

 

Sy zijn veel arger dan fenijn // Dan quade slangen jongen,

 

Want daer dese nyders zijn versaemt

 

Sy en connen niet ghedoghen.

 

Al en doetmen anders niet dant wel betaemt,

 

Sy aensient met valsche Oogen.

 

 

 

Dese nyders zijn arger dan fenijn

 

Dese quade valsche clappers tonghen

 

Als zy vreucht aen sien dat doet hen pijn,

 

Sy hebben haest ghesonghen,

 

Ick mach wel segghen met droeuen schijn

 

Ende claghen bouen maten.

 

Daerom so treurt dat Harte mijn,

 

Der nyders valscher daden.

 

 

 

Dit is ghedaen om druck verslaen

 

Met cleynder conste so ist begonnen,

 

Ja dit vermaen, wilt wel verstaen.

 

Dit wil ick die minnaers jonnen

 

Planteyt van Ghelt in zijn ghewelt

 

Zijn Lief tot zijnder eruen

 

Vry onghequelt, zijn vreucht versmelt

[p. 5]

 

Die liefste moet ik deruen.