Ad Interim. Jaargang 6

[p. 285]

De waterput

Wie heeft in uwe diepte een steen geworpen,
misschien al uren, weken, jaren her,
temidden dezer wildernis, waar ver
buiten bereik van stemmen uit de dorpen
uw water lag verstild, in droom verzonken,
weerspiegelend slechts wolk en vogelvlucht,
verrimpelend alleen met zacht gerucht
als regendroppels in uw schoot verdronken.

Zijn ongeduld verbeidde niet de stonde
waarin gij waart gepeild. Thans, aan der wereld zoom
haakt gij naar wederkeer van stilte en droom,
nu echo's klaat'ren en uw bodem is geschonden.