Ad Interim. Jaargang 6

[p. 257]

Alleen spreken
Tristan Tzara (1896-)

Onverstand zie de mens met de rillingen rijnkiezel
met de opstand van zand met het poppenverleden
en de kuildiepe doortocht door een bed van nood
doch vroeg op aan de weg waar de lente langs keert

mens zie toe waar hij keert is zijn stilstand een muur
muur van schouders van lood
en daar is het licht zwart
en de zon is er zout
en het meer lest de blikken der kinderen niet meer
en hun woorden zijn hout
en de stem kent zichzelf in het blaaskaken gapen
van de hemel niet meer en als recht op de putbodem blinkt de waarschijnlijkheid
honden die 't uithuilt een lege oneindigheid
en die een hijgend grimas trekt
touwtrekkend 't druilerig uitzicht te grabbel geeft
't hennepen oog
weg en diep weg in 't gekroes van een pels
honden die de nacht misleidt

in de put van het recht wasecht handgesmeed water
die het ijzer verliest aan de fonklende steenwand
zoals dat nog nooit is vertoond
noden gezichten die langskomen, terugkomen, omkomen
van potassen aarde en glazige nevels
slijk en modder zover men de blikken kan keren
niets dan modder aan oevers waar wij willen meren
en eilanden duizlend van gras
bestraat met beminde woestijnen waarom niets dan gierigheid minnen
en overal leegte belachlijke doorkijken dal

[p. 258]

 

o gij mens onder mensen met voor u de sloot en

 

de stotende wind onder u aan weerskanten

 

de stilte maar uw stap geeft een veelzeggend antwoord

 

deze aarde is om u niet van sintels veranderd

 

noch heeft de angst zich om u min of meer laten kruisigen

 

het is altijd opnieuw het gewicht van de ruiten

 

dat op uw donkere voorhoofd drukt

 

maar licht zijt ge in uren die aan u verwant zijn

 

die gaan waar gij gaat waar de weegschaal ze thuisbrengt

 

bij stervolle jaren op de boom van het leed

 

 

 

opgeslootne in stemmen die u omringen

 

geen celmuur weerstaat aan uw warme herinnering

 

gezicht met geknotte stem

 

al rennen de ratten u tussen de benen

 

het gras is nog steeds op uw wekroep herrezen

 

met onzichtbaar geluid op uw mond en uw vingers

 

zijt ge levend naar buiten getreden

 

 

 

Jan G. Elburg