Ad Interim. Jaargang 6

[p. 65]

[Ad Interim, 1949, nummer 3]

Argwaan
Pierre Kemp

Daar heb ik weer iets gezegd
en nu kan ik het niet meer vangen.
Ik had het voor iemand weggelegd
met nog menig verlangen.

Het wuift als een vlinder over een wei
en duikt in de witste bloemen.
Als maar niemand merkt, dat het is van mij
en ik mijn naam niet hoor noemen!

Er zijn er die luisteren onverwacht
naar mijn adem, als die het niet meer kan zwijgen.
Zij staan in de hoeken van de dag en van de nacht
om mij in hun grepen te krijgen.

Staande slapen

Ik wil wel blijven staan

in zulk een licht,

maar ik wil ook slapen gaan

met héél mijn gezicht,

met al mijn armen en benen,

met al mijn vingers en tenen.

Ik wil weer een tijd uit de levenspijn

en verdoofd van de zon doorschenen zijn

als de bloemen en staande slapen.

[p. 66]

Nacht-reflexen

Ik hoor mijn lippen in de nacht.

Zij bidden niet, maar prevelen zacht

al van de dorst.

Ik tel mijn dorst van één tot tien,

til het gordijn om de sterren te zien

en druk het dan aan mijn borst.

Ver branden nog lichten. Er wachten

thuis mensen op anderen die buiten zijn.

In een hoek van het helderste nachten

bloeit vaag wat maneschijn

met sluiertje rond de sikkelrand.

Waarom denk ik opeens aan de Burgerlijke Stand?

Laatste eer

Wij kunnen elkander maar begraven,
verder gaan wij met een dode niet mede.
Straks als ik uit de Tijd ben gegaan
en mijn botten al rusten in vrede,
komen de vriendinnen en de vrienden
met gezichten als serveersters en bedienden,
komen de huichelaars en de huichelaressen
met gepoederde gezichten en vergulde tressen
nog eens rond mijn resten om wit en rood
bloemen te leggen tegen de stank van mijn dood.