Ad Interim. Jaargang 6

[p. 48]

Twee etudes

Hier zet de winterstad een hoge kraag
van woningblokken op tegen de stilte,
die, korzlig door een tramlijn uitgeschuurd,
nog standhoudt binnen smalle tuinderijen.

Maar in de verte hangt zij hemelsbreed
boven de witte zerken van de akkers.
Men hoort alleen de bonte kraaien spotten
met vastgelegde honden en daarachter
- eentonig uit hun nauwe kelen zingend -
de fagotten van het riet.

*

Langs het spoor met de lege treinen
ligt de sneeuw op hopen gewaaid
en de boom heeft bevroren vingers
en het asfaltpapier op de loodsen
is een bruine, gebarsten korst.
En de wind loopt aan met een scheermes
dat trekt op de stijve wang.
Het schampt langs de houten lippen
en stoot door vloeidunne pijpen
op twee benen van aardewerk.

Het is een ijstijd geleden
dat de geelrode voorstadsbus
hier als een fornuis stond te dampen.

Sindsdien is alles gestorven -
ik sla met stijvemanspassen
de weg naar de ringdijk in.

(Uit de bundel ‘De Ammonshoorn’ die dit voorjaar bij De Bezige Bij verschijnt.)