Ad Interim. Jaargang 6

[p. 8]

Twee gedichten
M. Vasalis

De winter en mijn lief zijn heen;
er zit een merel op het dak,
zijn keel beweegt, zijn snavel beeft
alsof hij in zich zelve sprak.

Hij luistert: uit de verre boom
klinkt als het ketsen van twee steenen
een vonkenregen van verlang,
zoo luid, zoo helder en zoo bang....
de merel stort zich met een kreet
vol wildheid in de voorjaarsvlagen.
Ik kan het bijna niet verdragen:
- de winter en mijn lief zijn heen.

Na een onweer

Het had geonweerd en de straat was nat,
het asphalt lag als water aan de oever
van het trottoir, waar plechtig trad
een duif en koerde, als een kind, maar droever

De hemel boven 't park werd licht,
de boomen stonden groen, afzonderlijk,
en ieder leek een bosch, zoo vol, zoo wonderlijk
en in zichzelf volledig, opgericht.

Ik liep te kijken in de korte, stille straat
en zag de duif, de kleur van onweer op zijn vleugels
en pootjes roze, als de dageraad.