Ad Interim. Jaargang 5

[p. 319]

Reuk der aarde

De stemmen nu klinkende in den aether
zullen eens zwijgen, gelijk de mijne.
Van de domste tot de beste-weter
zullen de monden eens zijn bedorven,
gelijk hun longen in hun ribbenkorven
en de garnalen van hun wil hoog in hun breinen.
Toch kan ik zo die zucht om mij te neigen
naar de ruikende aarde niet verklaren.
Er straalt iets uit het omringende zwijgen
en héél dat denken onder mijn haren
protesteert er tegen, dat ik kniel
alleen om te geloven aan mijn ziel.

Pierre Kemp