Ad Interim. Jaargang 5

[p. 304]

Dylan Thomas (1914-)
Varenheuvel

Toen ik nu jong en onbezorgd was in de appelhof
Rondom het vrolijk-zingend huis en blij daar groen het gras

En sterren boven de valleikom,

Riep tijd mij aan en op

Gulden in de hoogtij van zijn ogen,

En geëerd onder wagens was ik prins der appelsteden
En eens liet ik bomen en blaadren vorstlijk tooien met

Madeliefjes en veldgerst

Langs de stromen van het windscha licht.

En toen ik groen en zorgloos was, beroemd onder de schuren
Rond het blij erf en zingend daar de hoeve mijn tehuis,

In de zon die slechts eenmaal jong is,

Liet tijd mij spelen en

Gulden zijn in de gratie van zijn macht,

En groen en gulden was ik jager en weider, de kalvren
Zongen bij mijn hoorn, de vossen op de heuvels blaften klaar

En in de kiezels van het

Heilig water klonk de sabbath zacht.

Heel de zon lang was het rennen, was het heerlijk, het hooi-
Land hoog als het huis, de liedren uit de schouwen, het was buiten

En spelen, heerlijk en waterig

En vuur zo groen als gras,

En 's nachts onder de simple sterren

Als ik ter slape reed, droegen de uilen de hoeve weg,

[p. 305]

 

Heel de maan lang hoorde ik, gezegend onder stallen, de nachtzwaluwen

 

Vliegend met de mijten en de paarden

 

Wegflitsen in de nacht.

 

 

 

En dan te ontwaken, en de hoeve, als een zwerver wit

 

Van dauw, teruggekeerd, de haan op haar schouder; alles was

 

Blinkend, het was Adam en maagdlijk,

 

't Uitspansel vormde zich

 

En de zon werd rond diezelfde dag.

 

Zo moet het zijn geweest na de geboorte van het licht

 

In de eerste, wielende ruimte, de betoverde paarden warm

 

De hinnikende groene stal uitlopend

 

Naar de velden van lof.

 

 

 

Geacht door vossen en fazanten bij het blijde huis

 

Onder de nieuwe wolken en vrolijk daar het hart lang,

 

In de zon steeds opnieuw geboren,

 

Liep ik achteloos voort,

 

Mijn wensen renden door het huishoog hooi;

 

Wat gaf ik in mijn hemels doen erom dat tijd in zijn

 

Klankvol wentlen zo weinig zulke morgenliedren gunt

 

Aleer de kinderen groen en gulden

 

Hem volgen uit de gunst,

 

 

 

Mij deerde niet, die blanke dagen, dat bij mijn hands schaduw

 

Tijd mij zou voeren naar het zwaluwvolle zolderruim,

 

In de maan die altijd opkomt,

 

Noch dat rijdend ter slaap

 

Ik hem zou horen vliegen met de velden

 

En de hoeve zou vinden voorgoed gevlucht uit het kinderloos land.

[p. 306]

 

O toen ik jong en onbezorgd was in de gratie van zijn macht,

 

Hield tijd mij groen en stervend

 

Al zong ik in mijn boeien als de zee.

 

 

 

Koos Schuur