Ad Interim. Jaargang 5

[p. 102]

Ballade voor Cella

Meisje dat aan mijn zijde gaat
(ik wil je meisje blijven noemen),
meisje dat alles gadeslaat,
zie naar de huiverende bloemen,
hoor hoe bedeesd de bijen zoemen
maar hoe gestáág de toren slaat:
dit is een veld en dat zijn bomen,
en niets duurt korter dan een lach
en ephemeer zijn onze dromen:
wij sterven iedere dag...

Ik ken je slechts van overdag,
ik ken je niet van zoele nachten;
je haren die ik strelen mag
zijn 's avonds zeker lichter, zachter.
Nog zijn wij slechts tot spel bij machte
en niets duurt korter dan een lach:
maar er is iets dat steeds verandert
in dit te argeloos getij,
en zie: dit pozen bij elkander
is pozen bij een mijmerij.

Meisje dat door de velden gaat:
vanavond is de vlinder dood;
meisje dat alles gadeslaat,
vanavond sterft het avondrood,
vanavond breken wij het brood
dat nog op tafel staat,
maar of er morgen iets zal zijn -
vraag het de nachtegaal
die fantaseert op een refrein
en 't omvormt tot een nieuw verhaal.

[p. 103]

 

Doch loop niet sneller door dit veld,

 

en wijk niet uit voor tere bloemen,

 

want alles is gewikt, geteld

 

en er zijn vier seizoenen,

 

en altijd nieuw zijn onze zoenen,

 

en nieuw wordt wat zácht wordt verteld -

 

doch wat wij van het leven leefden,

 

dat heeft de dood reeds in zijn macht:

 

de vogel valt, hoe ver hij zweefde,

 

wij sterven iedere dag...

 

 

 

Ik ken je slechts van overdag.

 

Als ik je van de nacht zal kennen

 

en zie wat God bij 't scheppen zag,

 

zal ik het leven niet ontkennen

 

en jou noch de eeuwigheid ontwennen.

 

Doch niets duurt korter dan een lach,

 

het hemelblauw deinst steeds voor regen,

 

en herfst hurkt achter dit seizoen,

 

wij gaan langs doodgewijde wegen

 

en plukken een gedoemde bloem.

 

 

 

Princes die aan mijn zijde gaat,

 

Prins Jezus dien de engelen roemen:

 

wanneer Gij beiden mij verlaat

 

dan zijn er niet meer vier seizoenen.

 

Princes, laat mij je meisje noemen

 

wijl 't hart slechts deze naam verstaat:

 

wat jij mij toezegt voor het leven

 

is meer dan ik bezingen mag -

 

en al wordt ons ook méér gegeven,

 

wij sterven iedere dag...

 

 

 

Michel van der Plas