Ad Interim. Jaargang 5

[p. 57]

Februari

Eens, diep in Februari, was ik moe,
een week lang moe, de dagen en de nachten
gleden doelloos voorbij mijn raam en zachte
sneeuwvlokken dekten alle wegen toe.

Ik dacht verdoofd: sinds ik mijn dag verdoe,
lijkt het mij beter alles te verachten;
er staat, zegt men, de wereld veel te wachten
aan klein geluk, doch ik zie niet meer hoe...

Een middag echter, toen de dooi intrad,
zocht ik het park en vond, in plaats van zwanen,
de armste kinderen uit onze stad,
die lachend sprokkelden in hoge lanen.

En eensklaps was ik weer verheugd, omdat
men zich met nat hout ook verwarmd kan wanen...

Max Dendermonde