Ad Interim. Jaargang 4

[p. 457]

Bruiloft

Het orgel grijnslacht met zijn blank en blik gebit
en brult het koor uit Lohengrin als een orkaan,
die 't schip der kerk doet daav'ren of het zal vergaan,
het altaar straalt als Thabor eens zoo goud en wit.

Gelijk de Roode Zee staat het publiek gesplitst
in eerbied voor den firma- en familienaam,
waarrond het gul geschonken, bont Sint Agnesraam
bij voorbaat 'n aureool voor het hiernamaals flitst.

Een d'Hondecoeter waardig schrijdt de bruiloftstoet
- kalkoensche hanen, pauwen, slechts één witte zwaan
en zilv'ren parelhoenders rond en welgedaan -
zijn God en eigen glorie statig tegemoet.

Zacht knielt het paar op kwartjesstoelen met fluweel
en voelt zich, zoo 't behoort, nerveus en aangedaan.
Door wolken wierook waden de drie Heeren aan
als hemelingen op een Middeleeuwsch paneel.

‘Waarom zijn bruigoms zwart en bruiden altijd wit?’
vraagt schalks een bakvisch aan haar levenswijze oom.
Hij ziet haar blooten hals - een schotel dikke room -
en spot: ‘Omdat de kuischheid in de kleeren zit.’

Bij 't aandoen van den ring, het zinnebeeld van trouw,
doorvlaagt een laatste twijfel heet den bruidegom:
zal nu tot in de dorheid van zijn ouderdom
geen and're meer voor hem bestaan dan déze vrouw?

En in haar sluier als een vlinder in het net
trilt van emotie en wellicht geluk de bruid
en weet nog niet, hoe zij weldra alleen nog buit
natuurgetrouw, doch stijf zal worden opgezet.

[p. 458]

 

Men leerde op het exclusieve pensionaat

 

haar slechts een scrupuleuze ingetogenheid

 

en niet der liefde diepste lust en innigheid

 

van méér dan lijdzaam akker zijn voor kiemend zaad.

 

 

 

Vanavond nog na de bedwelming van het feest

 

in 'n vreemde kamer van een ver en vreemd hotel

 

begint de eerste acte van het abel spel:

 

De onbegrepen Bruid en het ontgoocheld Beest.

 

 

 

H. van Merlet