Ad Interim. Jaargang 4

[p. 455]

Laatste brief

Ik hield wellicht van allebei
en ken ook niet het minst berouw;
vaak sliep je jongste zoon bij mij;
maar vaker sliep ik toch bij jou.

En jij was schoon, en hij was schoon
en beiden was je haast volmaakt;
wie sluipt van moeder naar den zoon,
die weet precies, wat plank er kraakt.

Soms zei de knaap: ‘Als zij het wist...’;
en vaak vroeg jij: ‘Hij slaapt toch wel?’;
misschien heb ik me toch vergist
en hield alleen van 't roekloos spel.

Dit roekeloze af-en-aan:
dit steeds benauwender geheim;
vaak bleef ik voor mijn nachtraam staan
en dacht: ‘Dit moèt geëindigd zijn......’

Je oudste zoon had d' ogen van
een panter, die z'n jong bewaakt;
ik ried zijn blik op mij - en dan:
de trap heeft eens te luid gekraakt.

Mij heugt een korte worsteling,
waarin ik aanstonds onder lag;
en in de maan de flikkering
van het dolkmes, dat ik richten zag.

En dan die plotse greep van mij;
'k weet nauw, wat verder is gebeurd,
dan dat hij jullie namen zei
en bloed in maanlicht donker kleurt.

[p. 456]

 

En het tumult: jij en de zoon

 

en hoe ik toen tot steen vervroor

 

en alles, wat ik mind' aan schoon

 

aan goed en liefs voorgoed verloor.

 

 

 

En wat er verder is gebeurd;

 

en nu dit schrijven, vóór mijn dood;

 

en dat zijn bloed zo donker kleurt,

 

zo onuitwisbaar purperrood.

 

 

 

Jac. van Hattum