Ad Interim. Jaargang 4

[p. 424]

De pauw

Zozeer zichzelf bewust, dat ook de eigen pracht
Niet meer ontroert, vouwt onbewogen
En roekeloos de pauw ten hogen
Zijn waaier open als een sterbezaaide nacht.

Een donker veld van purperrood en blauw
- Waar honderd ogen giftig groen in branden -
Vederlicht openvallend met subtiele randen
Zich concentrerend in parmantigheid: de pauw.

En na de pracht het langzaam schrijden
Dat, in herinnering aan 't glanzende moment,
De maat krijgt van een ingekeerde droom.

Door 't park, dat in de middag zonnig is en loom,
En dat hij als zijn eigendom herkent,
Verwaardigt zich de pauw zichzelf te begeleiden.

B. Rijdes

De Pauwhof

Juli 1947