Ad Interim. Jaargang 4

[p. 423]

Het winterkoninkje

De dennen, armelijk en kil,
Zij geven teeken meer noch taal;
Het wintersch groene licht hangt stil
Als in een kathedraal.

En 't zangrig suizende gedicht
Dat uit hun hooge kruinen sprak, -
Den wintermiddag vroor het dicht,
Dit laatst welluidend wak.

Maar, ergens uit de groene zee,
Stijgt, onmiskenbaar vrij en frank,
Een fluittoon die van lieverlêe
Verrukkelijk wordt van klank.

Het leeft zoo onmiskenbaar diep
Ten spijt van witten rijp en vorst,
Al is 't niet sterker dan 't gepiep
Van een verkouden borst.

O winterkoninkje in 't hout,
Uw lied is als een ijsnaald fijn;
Gij hebt toch wel een hart van goud
Om zoo subtiel te zijn.

Gij zingt een barst in 't winterweer
En zoent den ijsgod aan de wang,
Al haalt ge uit heel uw keel niet meer
Dan een atoom gezang.

Een krekel overtreft uw lied
En elke vogel uw postuur
Maar liever wezen ken ik niet
In heel de Godsnatuur.

Bertus Aafjes