Ad Interim. Jaargang 4

[p. 422]

In een park

Het park is berooid,
Het laatste goud
Vergaat verstrooid
In 't kreupelhout.

En onder het scherm
Der dunne mist
Een minnaar die warm
De liefste kust.

Dan vangt haast terstond
Een spreken aan,
Met oogen en mond
Die opengaan.

De woorden gedempt
In 't tweegesprek;
De handen geklemd
Om 't stadsparkhek.

Een amor, een kind,
Zit op een bank;
Een marmeren tint,
Een weemoedsblank.

Hij kijkt zoo bevreemd
Naar 't tweetal heen,
Dat afscheid neemt:
Al haast alleen.

Dan ziet zelfs een kind
Waarom het gaat:
Te weinig bemind,
Te veel gepraat.

Bertus Aafjes