Ad Interim. Jaargang 4

[p. 410]

Najaar

Herinnering aan een Septemberdag in Brussel

Dit is het einde. Wist jij dat een lied
zo moe kon worden en zo zwaar van regen,
zo overvol van een te lang verzwegen
verlangen en een nooit-gestild verdriet?

Het kleine park, waarin het najaar was;
een ronde vijver, waarbij kinderen speelden,
en in de kille nevel stenen beelden
zwart-uitgeslagen tussen vochtig gras.

Het eerste dorre blad woei langs het wandelpad,
waarover haastige vermoeide mensen gingen.
En ver om ons het altijd-door gedempte zingen
van de geluiden der nabije stad.

Je hield mijn hand. Wist jij toen dat een lied
zo moe kon worden om wat wij verzwegen?
Het kleine park - En o, de vrèèmde wegen,
die ik gegaan ben, sinds ik je verliet.

Miep Luitingh

1938