Ad Interim. Jaargang 4

[p. 372]

Gerechtigheid

Een hoed vol pauweveeren,
- Veel trotscher dan een haan -
Bracht hij haar om haar eere
En is voorgoed gegaan.

Wie heeft het moeten weten?
Die 't altijd weten moet:
Haar hart is uitgesleten
Tot op zijn laatsten gloed.

Zij traden, jaren later,
Te saam in 't paradijs;
Haar hart was klaar als water,
Zijn hart was koud als ijs -

De englen, telkenmale,
Weer hunkerend naar recht,
Die hebben op de schalen
Hun beider hart gelegd.

Zij wogen wat zij konden,
Met engelengeduld;
Niets werd te licht bevonden;
Want er bestaat geen schuld.